Bir qadının bir kişi ile şiddetli davası onunla sonuncu defe söhbetleşmesidir eslinde. Geri dönüş olmayacağını bilir, bir daha evvelki günlerin geri dönmeyeceyini, heç bir xoş sözün veziyeti düzeltmeyeceyini de bilir. Hetta bu davanın bele işe yaramaz olduğunu derk edir, amma uzadır. Bitmesi bir az daha uzun çeksin deye ne geldi, nece geldi, bildiyi her şeyi tekrar ederek danışır. Çünki "sağol"dan sonra sabahını" salam"la açmayacaqlarını bilir.
Menasız kimi görünen her davanın içinde bir arzu var eslinde. Evveli düzeltmek üçün olur, sonu daha gec sağollaşa bilmek üçün.
Bir qadın üzmek ve ya düzmek üçün sonuncu defe dalaşmır. Mülayim nitqin düzelde bilmediyini son defe diline zeher tökerek qırır.
Bir qadın qırıldığı üçün toplaya bilmediyi her şeyi bu üsulla çıxarır heyatından. Temizlediyi her şeyin yarası qalır, amma esla bu yaranın sebebi yalvarış olmur. Son defe özünü düşünür. Son şansı ona deyil, eslinde özüne verir. Bu şans dava olsa bele...