Yanvar ayı, havaların çox soyuq olduğu erefede Malik sevincle maşınına oturub İstanbul şeherinden Reşadiye kendine heyatını vereceyi qadınla görüşmeye gedir. Sevinci gözlerinin içinde görünen Malik anadan gelme hessas, saf, zeif bir o qeder de çox zekalı bir oğlan idi. O, uşaq yaşlarında hemişe yaşıdları terefinden alçalmış ve getdikce heyata olan marağını itirmişdi. Bu da onu daha çox özüne qapanıq edirdi. Malikin anası Emine oğlunun bu veziyyetinden cox narahat idi, geceler Malikin otağına tez-tez baş çeker, ya da bezi günlerde onunla birlikde yuxuya gederdi. Bu hal onun 28 yaşına qeder davam etdi. Ele ki, Qemeri gördü onun bütün ehvalı yaxşılaşdı. Malik Qemerin resmini görmüşdü. Onun gözelliye valeh olmuş, qısa müddet erzinde gözü ondan basqa kimseni görmez olmuşdu. Onu gördüyü günden üzünden gülüş eskik olmur, her seher sevincle oyanırdı.
Yol davam edir, Malikin atası Fuad maşını idare edirdi, Malikse pencereden arxada qalan ağaclara baxıb gülümseyirdi. Malikin bu halı bütün aile üzvünü sevindirirdi. Axşama yaxın kende çatdılar. Seher onun üçün böyük gün idi. Tezden yatıb seherin açılmasını sebirsizlikle gözleyirdi.
Seher saat 10:00
Qemer aynanın önünde durub öz eksine tamaşa edirdi. Geyindiyi qehverengi uzun boğaz köyneyi , tünd cins şalvarı onu yaxşı gösterirdi. O zahiren çox gözel idi. Bu gözelliyini anasından almışdı. Ne qeder ağır günler keçirse de üzündeki müsbet enerjini, pozitivliyini itirmemişdi. Qemer xeyallara daldı. Düşünceleri onu keçmişe, lap 7-8 yaşlarına apardı.
- Şems, menim balaca qızım ne üçün ağlayırsan?
- Anacan yuxuda senin çıxıb getdiyini, meni yalnız buraxdığını gördüm. Meni tenha qoyma ana. Sensiz ne ederem düşünmek de istemirem- deyen Şems hıçqıraraq ağlayırdı
Anası Zeyneb Şemsin göz yaşlarını silib, sarı saçlarına sığal çekib dedi:
- Menim deniz gözlüm, bu sadece yuxudur. Men heç yere getmirem, men senin yanındayam.
- Amma her kes bir gün gedir. Sen de atam kimi, qardaşım kimi ne vaxtsa gedeceksen- deyerek başını anasının

[1] 2 3 ... 7 >>