"Fatma ana" deye çağırırdı. O, öz doğmaca anasının yerine kimseni qoya bilmirdi. Lakin bunu heç vaxt Fatmaya bildirmemişdi.
Anası Fatma yaş ellerini sile-sile qızının yanına gelib:
- Menim gözel balam, get, Allahın izni ile günün gözel keçer- dedi
Qemer Fatmanın yanağına öpücük qonduraraq:
- Bax indi mütleq dediyin kimi olacaq - deyerek qapıdan çöle çıxdı
Fatma da xırda gözleri ile gülümseyib:
- Ah deli qız - deyerek metbexe yollandı. Qemer, Fatma ile Elinin öz doğmaca qızı olmasa da onu övladları kimi böyütmüş ve ona sonsuz sevgi vermişdiler.
Yol uzun deyildi. Malik yaxınlıqdakı kafede onu gözlemeli idi. Kafenin qapısına çatanda Maliki içeride eyleşen gördü. Tez tez saatına baxır, etrafa boylanırdı. İndi Qemer ürek döyüntülerini çox yaxından hiss edirdi. O qorxurdu; unutmadığı keçmişinden qorxurdu, yalnış qerar vermekden qorxurdu. Bir anlıq geri dönmek istedi ancaq ailesinin bu güne qeder onun üçün neler etdiyini düşündü. Özünü onlara borclu hiss edirdi. Heç ne fikirleşmeden qapının ceftesini açdı ve içeri daxil oldu. İti addımlarla Malike yaxınlaşdı. Malik Qemeri gören an celd ayağa qalxdı. Bir müddet gözlerini ondan çeke bilmedi. Sonra utanıb günahkar uşaq kimi başını aşağı saldı. Qemer onun bu halına gülümseyerek:
- Salam Malik- dedi
Malik başını qaldırıb heyecandan kekeledi:
- S.. salam Qemer. Sonra anasının ona dediklerini xatirlayaraq Qemerin stulunu çekdi.
Qemer üzündeki gülümsemeni qetiyyen deyişmeden stulda eylesib teşekkürü bildirdi. Stolun üzerindeki çiçekleri eline alıb qoxlayaraq:
- Çox gözel çiçeklerdir Malik. Çox sağ ol
Malik utanaraq Qemerin gözlerine baxdı:
- Senin kimi. Senin kimi gözledir- deyib gülümsedi.
Qemer, Maliki heç görmemişdi. Ailesinin onu layiq gördüyü şerefli bir insana ere gedeceyine özüne söz vermişdi. İndise stulda onunla qarşı-qarşıya eyleşib Maliki seyr edirdi. O sarı, qıvrım saçlı, çelimsiz bir oğlan idi. Gülümseyerken tez-tez gözlerini qırpır, normal halda ise elleri ve barmaqları ile oynayırdı...Bir

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>