(...)Ruhi xestexananın bağçasında siqaret çekirdim. Maraqdan, deyesen, birteher özümü orada tapdım. Özünü kifayet qeder normal aparan bir adamla üz-üze geldik ve men onun qırx yaşlarında olduğunu düşündüm. Başımı bir neçe defe çevirsem de, gözlerini menden ayırmadı. Geyiminden bildiyime göre orda qonaq olub, xeste olduğunu deye bilmedim.

Evvelce bir az tereddüd etdim, sonra cesaretimi toplayıb kiçik addımlarla ona yaxınlaşdım.

"Mene bir siqaret ver" dedi derhal.

"Niye burdasan?" dedim.

Siqaretini yandırıb yeniden mene baxdı. Gözünü bele qırpmırdı, qorxmuram desem yalan olar. “Gününüz xoş keçsin” dileyi ile uzaqlaşmaq qerarına geldim. “Belke de sehv sual verdim. Belke men onu darıxdım, yoxsa delidir, bilmirem!” öz-özüme düşündüm.

"Niye burda deyilsen?" arxamca qışqırdı. O qeder qışqırdı ki, arxamı çevirmeye qorxdum. Bu, delilik içinde qışqırmağa benzeyir.

Üzümü çevirdim, olduğum yerde, yaxınlaşmadan üzüne baxdım.

O, bu defe daha yüksek sesle tekrarladı;

“Niye burada deyilsen?

Bu qeder fırıldaqçıların, bu qeder vicdansızların, bu qeder xeyanetlerin ortasında dayanmağı nece bacarırsan? Orada rengsiz, süni bir dünya var ki, orada uşaqlar güllelenir, güller qoparılır, sevgi boşa çıxır, ümidler itirilir. Uyuşmazdım uyuşmazdım, ses-küyden yata bilmirdim. Çirkli, tekebbürlü, vulqar dünya var. Minlerle insan var ki, öz maraqları üçün en son model avtomobil çekirmiş kimi sizi bıçaqla çekecek. Qanınızı sormaq üçün çoxlu vampirler. Sizi istifade olunan ve atılan çirkli desmal kimi hiss etdirecek bir çox qatil...

sen niye burda deyilsen?(...)