etmekdi.
Hekim yanımızdan keçib gederken sanki bütün ümidlerimi de özüyle aparmışdı. Cemil Fuada lenet oxuyaraq divara yumruq vurdu.
-O iti öldürecem. Onun nefes almağa haqqı yoxdu.
Cemil danışırdı amma men onu dinlemirdim. Nermin meni qucaqlayıb teselli verirdi. Amma menim teselliye yox Murada ehtiyacım vardı.
Meni sahiblenişine, menimsen demeyine, güven veren qucaqlamasına ehtiyacım vardı. Sevgisine ehtiyacım vardı.
Muradı koma otağına götürmüşdüler. Pencere arxasından onun solğun üzünü seyr etmek mene acı verirdi. Cemil yanıma gelib mene baxmadan danışmağa başladı.
-İnan mene Zeyneb Muradı bu hala salan o iti tapıb öldürecem.
-Onu men öldürmek isteyirem.
Öz dediyime özüm inanmaq istemirdim. Men bu vaxta qeder heç kime zerer vermemişdim. Hetta Muradı bele buna göre qınamışdım.
Amma tek sevgimi, ilkimi elimden almağa çalışan, xoşbextliyimi yox etmek isteyen o şerefsizi öldütmeyi her şeyden çox isteyirdim. Onu öldürmeyim deye mene yalvarmasını görmek isteyirdim.
Cemil inanmayan gözlerle mene baxdı.
-Ne?
-Eşitdiyin. Muradın intiqsmını özüm alacağam. Öz ellerimle.
Cemilin heyret dolu baxışları aıtında Murada baxırdım.
-Bunu ede bileceyine eminsen? Birini öldürmek.
-Muradla sevgimizin üzerine and içirem ki bunu edecem. Hem de gözümü qırpmadan.....
"Zeyneb Murad artıq komadan çıxıb. Gözü seni axtaracaq. Qoy bu işi men hell edim"dedi Cemil. Belke Zeynebi fikrinden döndere bilerdi.
"Cemil menim işime qarışma. Sen Murada deki Zeyneb bir müddetliyine xalasıgile gedib. Leyla xestedi. Tezlikle qayıdacaq."dedi Zeyneb. Fikrinden dönmeyecekdi. Fuada cezasını özü verecekdi.
Zeyneb bunları deyib xestexanadan çıxdı. Ağlında bir plan vardı.
Cemilse Murada bu yalanları nece inandıracağını düşünürüdü. Çünkü Muradı tanıyırdı bilirdi ki Murad bu yalanlara inanmaz.
Çaresizce otağın qapısını açıb içeri girdi. O giren kimi Murad gözlerini açdı. İki dost bir birilerine baxıb gülümsediler.
"Yene ölmedin dostum"dedi Cemil zarafatyana.
"Sene işleri öyredene kimi

<< 1 2 [3] 4 5 ... 8 >>