var"
"Tesadüfen mene zeng elemeyini Murad istemeyib senden? Meni tutdura bilmeyeceksiz. Hee bu arada Murad sağalıb. Öldüre bilmemişem."
"Mene inanmadığını bilirem Fuad. Bax qulaq as mene. Men Muradın bir qatil olduğunu, bacımı atasının qaçırdığını tezelikce öyremişem. Murada nifret edirem. Ondan zehlem gedir."
"Buna niye inanım ki?"
Zeyneb artıq esebleşirdi. Amma el çekmeyecekdi.
"Sene inandığımı sübut etmeyimi isteyirsense bu gün axşam saat 10da "Bizim" kafede ol"
Zeyneb bunları dedikden sonra cavabını gözlemeden adboy verdi.
Geleceyine inanırdı. İnanmaq isteyirdi.
Telefonu yatağın üzerine ataraq hamama getdi. Yaxşıca çimdikden sonra otağına geri qayıtdı. Saat artıq 8 idi.
Tez üstünü deyişdi. Aşağı enib xalasını ve bacısını öpüb evden çıxdı. Cesur olmalıydı Zeyneb. Onu inandırmalıydı. Eks halda bu işin sonu yaxşı bitmeye bilerdi. Sadece 1 heftesi vardı Zeynebin.
Fuadı bu bir hefte erzinde özüne inandırıb öldürecekdi. Şünkü Murad bir hefteden sonra xestexanadan çıxacaqdı. Ve çıxdığı an her şeyden xeberi olacaqdı.......
Kafeye çatmağıma az qalmışdı. Pencereden onu gördüm. Off pencere teref de yer seçmişdi. Biri görse men bitdim. Murad meni yaşatmaz.
Amma bunu Murad üçün edirdim. Fuad az qalsın Muradla menim aramda sonsuz mesafe açacaqdı. Bunun cezasını çekmelidi. Son cesaretimi toplayıb kafeden içeri girdim.
Meni gördü. Yanına getmeye başladım. Ayağa durdu. Mene el verdi. Oturduq. Mene diqqetle baxırdı. Sanki bir sehv söz demeyimi ya da sehv hereket etmeyimi gözleyirdi.
Men de inada onun gözlerinin içine baxacaqdım. Qorxduğumu ya da heyecanlı olduğumu düşünmemeliydi.
Birinci o söhbete başladı.
- Meni bura her halda boş boş üzüme baxmaq üçün çağırmamısan Zeyneb?
-Elbette yox. seni inandırmaq isteyirem artıq Muradı sevmediyime. ona göre bura geldik.
-Buyur. seni gözleyirem. Sübut ele.
Heyecandan ellerim titreyirdi. Lenet olsun. Başa düşecekdi.
-Qulaq as Fuad bunu sene nece sübut edeceyimi bilmirem. Amma senin istediyini ede bilerem. Belke mene

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 8 >>