Darıxmışam senin üçün. Geri geldim. Amma darıxdığıma göre yox. İntiqam üçün."
Murad asta sesle danşdı.
-Bitdin sen Fuad. Öldün. Zeynebi bu işe qarışdırmamalıydın
Eslinde men qısa müddetde tanıdığım insanların heyatımı deyişdirmesine niye icaze verirem ki? Günah mendedi. Eyni sehvleri tekrarlayıram her defe. Amma ağıllanmıram.
İndi menim xalamın yanına gedib Nerminin derdlerini dinleyen qıza geri dönmem lazımdı. Amma men yene ve yene heç tanımadığım bir oğlanın evindeyem.
Düşünmek üçün hemişe pencere qırağını seçirem. Çünki düşüncelerimi pencere önünde danışmaq uşaqlıqdan beri favorim olub.
Menim indi oturub "Murad mene bunu nece eledi?"deye ağlayıb sızlanmam lazımdı. Amma bu deqiqe hissizem. Ağlayım mı yoxsa bütün bunların menim başıma geldiyi üçün gülün mü bilmirem.
Tanımadığım bir oğlan yada daha doğrusu xatırlamadığım bir oğlan haqqında mene ne deselerde bir cavab vere bilmezdim. Hissizleşmek bele olur her halda.
Ağlamaq insanı rahatladır deyirler amma men ağlamaqla heç vaxt rahatlamadım. Düzdü sulu gözem. Ne oldu olmadı ağlayıram. Amma bu rahatladığım menasına gelmir. Daha çox içimdeki yaraların acısından ağlayıram.
Ağlamağı seven bir qız deyilem. Amma nedense başıma gelen bütün hadiselerde gözlerim dolur.
Bu gün Fuadın mene dediklerini önemsemedim. Murad mene xeyanet edib yoxsa heqiqeten iş üçün gedib maraqlandırmadı. Sadece axmaq yerine qoyulmuşdum.
Belke Muradı xatırlasaydım daha çox incinerdim. Bilmirem. Belke de bele hissiz olmaq en yaxşısıdı.
Pencerenin qabağında qehvemi içerken evin qapı zengi çalındı. Kim idi gelen? Heç kimle danışacaq halda deyildim.
Amma mecburiyyet qarşısında gedib qapını açdım. Fuad elinde pizza ve colayla içeri girdi. Acımışdım amma iştaham yox idi.
-Mene yaxşılıq etmek mecburiyyetinde deyilsen.
-Düzdü deyilem. Amma vicdansızda deyilem. Bu gün yemek yememisen. Bir yerde yeyek.
Yox demeyecekdim. Fuad yaxşı birine benzeyirdi amma artıq "yaxşı" insanlar deyilen söze inanmaq istemirdim.
Fuadla birlikde pizzanı yemeyı

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 >>