Bezi insanların diqqete, sevgiye ehtiyacı olur. O diqqeti de gördükde, qısa müddetden sonra hemin şexse bağlanar (öz aleminde sevgi sindromunun baş qaldırdığını güman eder). Bir vaxtlar belke de vecine olmayan insan, onun xasiyyeti - deli kobudluğu, laqeydliyi, cirnatmaları, gülüşleri, dinlemesi, her şeye reğmen saflığı, bezen günlerle itmesi ve seni narahat qoyması seni özüne öyreşdirer.. Lakin, bir vaxt geler, hemin adam o adam olmaz.. Gelib heyatına özüne öyreşdirib, sonra da heç ne demeden bütün hissleri darmadağın edib çıxıb gedecek. Her diqqet gösterdiyinde qelbin heyecanla atarken, bir müddetden sonra qelbin qış mövsümüne çevrilir. İnsanların heyatına daxil olub, özümüze öyreşdiridikden sonra heç ne olmamış kimi heyatımıza davam edirik (bezen istemesek bele). Belke de hardasa fikirleşirik ki, bu yolda addımlamaq daha da üzücü, daha da kederli sonluqla bitecek. Belke o üzden bezen o derece kobudluq edirik ki, qarşı teref bizi özünden itelesin. Düzdü bu bezilerimiz üçün adi sayılsa da, düşünürsen ki, hardasa düz elemirik. Amma mence primitiv sevgiden , münasibetden, deyib-gülmekdense, insan özü olsa daha yaxşı olar. Xanimlar bezen her günahı bizlerde görürler. Eslinde onlar özü-özlerini aldadırlar. Eger xanımlar özlerine qarşı dürüst ola bilseydiler, onlar üçün qanun filan olmazdı haqlı olduqlarının tesdiqi üçün. Baxırsan ki, bezi xanımlar xoşbext olmadığı halda xoşbextlik rolu oynayır, sevilmediyini bildiyi halda sevilirmiş kimi davraner, şiddet gördüyü halda sevgi paylaşımlarına davam eden xanım bir gün ne vaxtsa bezib ayağa qalxdıqda heç kim ona inanmır. Bu zaman öz haqqını özü yediyi üçün başqalarından destek de göre bilmir. Ve başlayır özüne qapanma, ağlama filan. Kederini göstermirsense gösterme, amma yalandan da bezemek lazım deyil. İnsanın özünün ayaqlamasından daha ağır zerbe yoxdu. Sadece bezilerimiz derk etmirik ki, heç bir sıxıntı qalıcı deyil. Sadece üzüne ne qeder xoş baxsan o qeder seninle qalacaq. Sıxıntını özünde besleyib, özünü mehv etmek

[1] 2 >>