kağıza.
"sevgilim, canım, nefes alma sebebim. içim
yanır bunları yazarken. qelbim parçalanır.
nefesim kesilir. amma yazmalıyam. demeliyem
sene içimdekileri. ne qeder başa salacağam
bilmirem amma yene de şansımı deneyeceyem.
bu gün mene heç vaxt dediyin an nefesimi
kesdin. sanki o an qelbim atmaqdan vazgeçdi.
qaranlığa hebs oldum sanki. men etdim bilirem.
böyük bir sehv etdim. bilirem. lenet olsun ki
keçmişi qaytara bilmirem. etdiyim bu sehvi sile
bilmirem. elimden heç ne gelmir sevgilim. çox
heyif. bele mi bitecekdi? bu gün mü bitecekdi?
sevgimiz qalib gele bilmedi qürura. seninle olan
günleri xatırlayarken ne qeder xoşbext oıduğumu
indi başa düşürem. mehv etdim her şeyi. günah
mendedi. gedirem indi canımın içi. gedirem
senden uzaqlara. bilmeyini isteyirem seni nefes
aldığım müddetce sevecem. seni sevirem.
elvida sevgilim. elvida!"
böyük bir kağıza tökdü içindekileri. her ne
qeder tam anlata bilmese de hisslerini.
göz yaşları içinde aldı vereqi eline çıxdı evden.
muradın qapısının önüne aparıb qoydu.
geri qayıdıb çamadanlarını götürdü. son defe
baxdı evine. teyyarenin qalxmasına yarım saat
qalmışdı. gedirdi zeyneb buralardan. murad
onu durdura bilecekmiydi? çata bilecekmiydi?
yoxsa bu böyük sevgi bu gün burdaca bitecekdi?
"onu bağışlamaq fikrin yoxdu murad?"
"bilmirem. elediklerinden ders almasını peşman
olmasını istiyirem"
"sence de bu iş çox çekmedi? mence o artıq
peşman olub"
"off bilmirem cemil bilmirem"
murad elindeki çayı içerek cemille söhbet edirdi.
hele de ikisi xestexanada idi.
murad ele bilirdi ki zeyneb nerminin yanındadı.
amma onun xeberi yox idi ki zeyneb hal hazırda
teyyareye minmeye hazırlaşır.
"zeyneb indi nerminin yanındadı? onunla
danışıb bir şans daha vereceyem"
"murad zeyneb nerminin yanına men
otaqdayken heç gelmedi."
cemilin bu sözünden sonra murad telaşlanaraq
ayağa qalxdı.
"eminsen cemil? zeyneb nermini bu halda qoyub
heç yere getmez"
"belke vacib bir işi çıxıb. ona göre gedib?"
cemilde

<< 1 2 [3] 4 5 ... 8 >>