Taleh Samirle birge yola çıxıb sağa sola baxdı. Esebinden yeri tepikleyib hirsini çıxararaq;
-Hara getdi bu lenet olmuşlar!
Birden elini cibine atıb telefonu çıxardı, Leylaya zeng etmey gelmişdi ağlına.
Telefon çağırırdı, Leyla qorxaraq telefonu açdı:
-Alo,
Taleh:
-Leyla bax qaçacaq yerin yox... Qollarımda neçe saat keçirmisen İndi telefonda elimdedir... Sen daha mene aidsen. Eger bir adama ağzından bir söz çıxarsan, İnternete yükleyecem sosyal şebekelerde her kes bize baxacaq.
Leylanın boğazı qurumuşdu, ancaq qulaq asırdı. Birden;
-Sen alçaqsan Taaleeehh.
Deyib; Hönkürerek alamağa başladı.
Taleh:
-Bax day menden günah getdi, özün bilersen.
Leyla yene;
-Sen alçaqsan Taaleeeeh.
Deyib telefonu elinden saldı. Başını dizlerine qoyub, ağlamağa başladı. Sürücü olanları anlamağa çalışırdı. Taleh telefonu söndürüb;
-Bax bu belee. İndi bic balanı axtarıb ağıllandırmaq lazımdır deyib; tekebbürlü baxışlarla Samiri süzdü. Yolun soluna keçmek üçün;
-Gel keçek yolun diger terefine deyib; elini Samirin çiynine qoydu.
Yolu keçmek isterken gözlemedikleri, yol bururğundan çıxan maşın, ikisinide çıxılmaz halda qoydu. Maşın ne qeder eyleci sıxsa da, xeyri olmadı. İkisinide vurub dereye atdı.
***
Fuad ordan özünü danlaya-danlaya evlerine geldi, otağına keçib, ağlamağa başladı. İçinden cür-becür sesler gelirdi. Çox günahkar hiss edirdi özünü. Başını divara çırpır, hönkürtüyle ağlayırdı. Anası Sebine xanım qapını ne qeder döysede, qapını açmırdı,sebine Xanım içerde olan ağlamaq, ve hönkürtüden dehşete gelmişdi. Ses arada kesildi. Yene ağlamaq sesi..... Ve
-Meni bağışla ana. Son söz bu oldu. Biraz hereket seslerinden sonra, otaq tam sessizl idi.
***
Leylanı soru-suala tutan oğlan, bir kelimede öyrene bilmedi. Leyla:
-Burda meni endir; deyib evlerine yaxın bir yerde endi.
-Sağol, men sene teşekkür edirem;
-Deyib uzaqlaşdı.
Yolu ele gedirdi ki, sanki dalınca kimse düşmüşdü, seher "İFFETLE" keçdiyi bu küçelerden, indi "İFFETSİZ" qayıdırdı.
Eve girdi, anası yoxidi.

[1] 2 3 4 >>