O yazırdı:1960-cı ilde men Qarabağ bölgesinde atla kendleri gezib ümumi melumat toplayırdım. Ele oldu ki, bir kendde gecelemeli oldum. Ev dörd nefer aileden ibaret idi. Söhbetimiz şirin alınmışdı ve aile başçısı onların adet ve enenelerinden danışmağa başladı. Söhbetin bu yerine gelib çıxdı ki, bizde bele bir adet var. Eger bir aileden çoxlu ölenler varsa, bizim inanca göre basdırılan birinci kes diger aile üzvlerini de özü ile qebre aparır. Ona göre de biz basdırılan adamın qebrini açıb üreyini çıxarırıq. Ondan sonra onu bişirib bütün aile üzvlerine veririk ki, o heç kimi apara bilmesin. Prosessor bu sözlerden sonra artıq bütün bedeni bumbuz idi. O, özünde deyildi ve yadına 30 il önceki Hadrut hadiseleri düşdü. Bu aile ermeni ailesi idi. Zilber bu hadiseni tez NKVD nümayendelerine xeber verir, melum olur ki, ermeniler doğrudanda xestelikden qurtulmaq üçün dehşetli ayinler keçirirmiş.
Yerli NKVD rehberliyi Hadrutda hannibalizm, yeni insan eti yemek hallarını bir-bir qeyde almağa başlayır. Tezlikle hadiselerin baiskarı, sebebkarı - yerli xalq hekimi de tapılır. Karantindeki xesteler arasında olmağı onu labüd cezadan qurtarsa da, taun xesteliyinden qurtarmır. Axşamçağı onun cesedini xendeye atıb ağ dağ zirveleri fövqünde ateşe yaxırlar. Qeribedir, onun axırından sonra Hadrutda taun xesteliyi heqiqeten itib gedir
Bu hadise ile bağlı yazıçı Elçin Efendiyevin "Ölüm hökmü" romanında da melumat var

<< 1 [2]