TALEYİMSEN

1. BÖLÜM
Bu ehvalata haradan ve nece başlayacağımı düzü özüm de bilmirem...
Bitib tükenmeyen kederinden, qemindenmi, yoxsa qayğısız xoş günlerindenmi?
Heyatıma sessiz -sedasız soxulub özleri ile fırtınalar getiren insanlardanmı, yoxsa feleyin taleyime yazdığı meşeqqetli ömür yolundanmı....? Bilmirem.... Teessüf ki, bilmirem...
Bildiyim ve derk etdiyim bir şey var ki, sehv insanların heyatımda yer almasına, taleyimi qaraltmasına izn verdiyim üçün daha çox özüme acığım tutur.
... Taleyimin axışını deyişen hemin o axşam men rayona çatanda hava artıq qaralmışdı. Mehellede kimse göze deymirdi.
Yol uzunu olub- keçenleri, unutmaq istediyim her şeyi, yaşadıqlarımı- bunu mene yaşadan insanları tekrar ve tekrar xatırlayıb bir daha alt -üst olmuşdum. Özümü ağır döyüşden çıxan meğlub bir esger kimi yorğun ve taqetsiz hiss edirdim. Unutmaq isteyirdim her şeyi. Heyatımda yer alan bütün cirkinlikleri, iyrenclikleri. Hafizemden birdefelik silib atmaq, heyata yeniden bağlana bilmek, insanlara inanıb güvene bilmek isteyirdim. Lakin bacarmırdım.
Gelib çatdıq. Men evveller bu mehelleye nece böyük sevincle, nece böyük coşquyla gelerdim. Her qarışının mende bir xatiresi vardı buraların. Ancaq indi...
Efsus ki, bu defe bele deyildi.
Taksiden enib tedirgin addımlarla darvazanın önünde dayandım. Bu arada taksi sürücüsü maşının yük yerinden çemodanı götürüb qapının ağzında yere qoydu. Teşekkür etdim. O, maşına eyleşib sürüb getdi.
Acımasız heyat elimden her şeyimi almışdı! Mene mexsus olan her şeyi! Xeyallarımı, arzularımı, canımdan çox sevdiyim, lakin ölenedek üzüme baxmayan, menden üz dönderen atamı!
İndi yanımda 10 günlük körpem ve bir de çehrayı rengli çemodan idi.
Deqiqeler bir- birini evez edirdi, men ise qapının zengini çalmağa hele de tereddüd edirdim.
Buradan ayrıldığım uzun zaman olmuşdu. Heyatın her üzünü görenden sonra tek ümid yerim emim, tek sığınacağım ise emimin evi idi. Bilmirdim o, meni nece qarşılayacaq,

[1] 2 3 ... 11 >>