fikri, düşünceleri ne olacaqdı. Emin deyildim, bununla bele bütün cesaretimi toplayıb, qerarımı verib gelmişdim.
Atam sağlığında bacım Zeynebe ve mene deyerdi ki, "...Heyatdır, bilmek olmaz, qerib yerdeyik, bir gün başıma bir qeza gelse emin size ata evezidir, böyüyünüzdür. Bilin ki, men bu heyatda yoxamsa eminiz Necef var. Onun bir sözünü iki etmeyin. Sizinle bağlı verdiyi bütün qerarlara hörmetle yanaşın. Göyde Allaha, yerde ona emanet etmişem sizi."
Atamın bu sözlerini yada salıb, son çarem de tükendiyinde ona üz tutmuşdum. İndi biz ikimiz de ona sığınmağa gelmişdik. Heyata yenice gözlerini açmış günahsız körpe ve men. Qol- qanadı qırılmış, özüyle yaralı bir qelb daşıyan, qüruru incinmiş, menliyi tapdanmış kömeksiz bir qadın!
Bu düşünceler içinde heyecanla elimi zengin düymesine basdım. Zeng iki defe çalındıqdan sonra ürek çırpıntıları içinde gözlemeye başladım.
Körpem bu anlar şirin- şirin yatırdı, dünyadan xeberi yox idi. Ve kim bilir bura nece ve hansı şeraitde geldiyimizi o, heç zaman bilmeyecekdi de...
Bir qeder sonra qapının arxasından yaxınlaşmaqda olan ayaq sesleri duyuldu. Belelikle meni saran heyecan mine qatlandı.
Çox keçmedi ki, qapı üzüme açıldı ve emim Necef qapıda göründü. Kişi meni qarşısında görende ani olaraq duruxdu, daha sonra elimde tutduğum sebetdeki körpeye nezer salıb talan olmuş bir ehvalda tekrar üzüme baxdı. Deyesen bu saatda, bu veziyyetde geleceyimi bilmirdi.
-- Emi men.... - " birdefelik geldim! " deyecekdim, sesim titredi, qeher meni boğdu, sözümün davamını getire bilmedim.
Emim varlığıma lerze salan her zamankı o nüfuzedici baxışlarıyla diqqetle üzüme baxdı. Üreyinden bu an neler keçirdi bilmirem, lakin meni danışmağa qoymayıb eyilib çemodanı yerden götürdu. Daha sonra tebietine xas ciddi ifade ve amirane sesle:
-- Bura söhbet yeri deyil, keç içeri. - deyib mene yol verdi. Bu arada nezerleri ile etrafı, qonşuların qapı- pencerelerini yoxladı.
Bu saatda mehellede heç kim göze deymese de o, istemirdi qonşulardan

<< 1 [2] 3 4 ... 11 >>