üçün, senin geleceyin üçün edirem. Bilirsen ki, menim neyim varsa hamısı senindir. Sen de çalış, eziyyetimi yere vurub, meni peşman eleme!
Pünhan atasının bu sözlerinden ister- istemez şübheye düşüb, narahat göründü:
-- Bu sözler neyçündur? Ne nöqsanım olub, ata?
Tofiq oğlunun üzündeki çaşqınlığı menalı bir tebessümle qarşılayıb :
-- Sen menim neyi nezerde tutduğumu çox gözel bilirsen. - dedi. Fikrine aydınlıq getirdi - Vaxtlı- vaxtında dermanlarını qebul ele! Müaliceni axsatma!
Pünhanın mimikası göz qırpımında deyişdi. Belli etmemeye çalışsa da gergin göründü. Bununla bele temkinini pozmayıb olduqca sakit terzde :
-- Narahat olma! Men daha evvelki Pünhan deyilem! Özümü olduqca yaxşı ve gümrah hiss edirem! Keçmişin üstünden xett çekib yeniden heyata bağlanmışam! Bundan emin ola bilersiniz! - dedi. Sözlerinin tesdiqi kimi elave olaraq bunu xüsusi vurğuladı.- Men artıq geleceyim üçün nelerse etmek, heyatımı yeniden qurmaq isteyirem! Düşünürem ki, buna haqqım var!
-- Elbette quracaqsan!- Tofiq oğlunun müqedderatından nigarançılıq çekse de onu ruhdan salmamaq üçün bunu eminlikle dedi-
Ömrünün sonunadek keçmişle yaşaya bilmezssen! Tebii ki, bele olacaq! Ancaq bunlardan önce sehhetini düşün! Hem de ciddi şekilde düşün! Telesme! Nezerinde tutduğun qalan işlerin de öz vaxtı, öz vedesi var, elbet!
Pünhan könlünce olmayan bu söhbetden qanının qaraldığını bütün cehdi ile ört- bastır etmeye çalışaraq tekrar etdi:
-- Men sağalmışam ata! Axı, siz niye hele de mene şübhe ile yanaşırsınız? Bu ne vaxta qeder bele davam edecek?
-- Teki bele olsun! Men de bunun eksini istemirem. Bizim de tek isteyimiz budur! Bunu özün de gözel bilirsen. Lakin bunu da bilmeni isteyirem ki, xeberin olsun, men dünen psixoloqla görüşdüm.
Söz bu yere gelib çatanda Pünhan atasına sözlerinin davamını getirmeye fürset vermeyib yerinden qalxıb salonu terk eledi.
Tofiq narazı baxışlarla oğlunu qapıya qeder ötürüb daha sonra çevrilib meyus halda öz xanımına baxdı:
-- Dünen psixoloq mene

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 >>