oğlunun ehval -ruhiyyesine diqqet edib qayğılandı.
-- Niye kefin yoxdur? Ne baş verib?- deye xeber aldı.
Pünhan qanıqara halda baxışlarını qaldırıb anasının üzüne baxdı. Sualını cavablandırmaq evezine onu narahat eden sualı özü ona verdi:
-- Danışdın atamla?
Ona ünvanlanan bu sualla Necibe xanımın çöhresi buludlandı. Gizli narahatlıq ve tedirginlik içinde qızı Lemanla bir- birlerini süzdüler.
Pünhan üreyini sıxan iztirablardan tenge gelmiş bir halda davam eden bu sükuta sebirsizlendi:
-- Niye susursan ana, bir söz de.
Necibe xanım ne deyeceyini bilmeyib ağzını sürüdü.
-- Söz açdım yanında.
Pünhanın qaşlarının düyünü bir anda açıldı, ifadesi deyişdi. Ruh yüksekliyi ile :
-- Çox gözel! Yaxşı bes, netice? - Sonsuz maraq içinde gözünü anasının dodaqları arasından çıxacaq kelmelere dikib, intizarla gözledi.
Necibe xanım oğlunun bu cavaba vereceyi reaksiyanı gözüyumulu bildiyinden çetinlikle dillendi:
-- Netice odur ki, ağzımın üstünden vurdu. Bu barede düşünmesi hele tezdir dedi. Bir sözle " Olmaz! " dedi.
Pünhanın dodaqları o andaca bir- birine kip sıxıldı. Gergin göründü. Lakin sebr ede bilmeyib sebebini sual etdi.
-- Neyçün tezdir? Neyi sebeb getirdi?
Necibe xanım derin bir ah çekib dedi:
-- Sebeb budur, o, heleki senden emin- arxayın deyil, tam sağaldığına inana bilmir.
Pünhan özunü pert hiss etse de qürurunu sındırmaq istemeyib qıyğacı baxışlarla bacısı Lemanı süzdü. Üzünü tekrar anasına tutdu:
-- Onunla bir de danışmağa cehd et. Meseleni açıq şekilde izah et. Bunu bilin ki, men ne vaxtsa evlensem, o qız Yağmur olacaq, qeyrisi esla!
-- Pünhan, niye bele terslik edib bizi üzürsen? Sen ki, daha uşaq deyilsen.
Pünhan barmağını anasına tuşlayıb qeyzle silkeledi:
-- Siz meni anlamaq istemirsiniz, ancaq menden özünuze qarşı anlayış teleb edirsiniz!
Oğlunun bu reftarından Necibe xanımın çöhresi sert ifade aldı. Mezemmetle onu süzdü :
-- Demeli, sen bir qıza göre öz doğma ata- ananın üzüne ağ olub, bizi hedeleyirsen?
-- Men o qıza

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 16 >>