basıb, bunu mütleq qeyd etmek lazımdır! - deye, bilerek ona sataşıb, irişdim.
Gözünü bir anlığa yoldan çekib :
-- Sen ne vaxt ağıllanacaqsan? - deye, ümidsiz nezerlerle üzüme baxdı.
Şıltaq tebessümle :
-- Ehtimal bele olunmur! Gözleme yeni! - dedim.
Bu demde gelen zenge cavab vermek üçün Yasin telefonu qulağına tutdu:
-- Eşidirem emi. - Bir anlıq susduqdan sonra tekrar dillendi - Biz yoldayıq, eve gedirik. Yağmur menimledir, narahat olma.
Atamın sesini aydın duydum :
-- Lap yaxşı! Oğlum, senden daha bir xahişim var.
-- Buyur emi, eşidirem.
-- İşler ele getirdi ki, men qefleten çıxıb gedesi oldum, xeber ede bilmedim. Yeni bu gün şeherde olmayacam. Bilirem, senin de işlerin var, ancaq gerek üzrlü sayasan. Bele alındı. Dediyim odur, ev- eşik, uşaqlar sene emanet!
Yasin yaranmış veziyyetden razı qalmasa da etiraz da ede bilmedi. Atamı arxayın edib:
-- Başa düşdüm! Narahat olma! - dedi.
Bu cavabı Yasinden dünyanda atamın telefonda gümrah sesi eşidildi:
-- Ay, çox yaşa! Çalışaram, sabah mütleq qayıdıb gelim.
Söhbeti yekunlaşdırıb meyus nezerlerle üzüme baxan Yasin qanının qaraldığını gizletmeden açıq dedi:
-- Yenice Allahıma şükr etmek isteyirdim ki, nehayet senin cenginden qurtuluram, alınmadı. Bir gün de sebr etmeli olacam. Çarem nedir? Ya sebr!
-- Şikayetlenme bu qeder! Men sandığın qeder de ezazil, qeddar biri deyilem.
Dilini nirçıldadıb istehza ile dedi:
-- Yox eşi, ne danışırsan? Qetiyyen!
Ters baxışlarla onu süzsem de bu meqamda onu qıcıqlandırmaq üçün ağlıma tutarlı bir söz gelmediyinden dodaqlarımı hikke ile bir-birine sıxdım.

***
Xeyli müddetdir valideynlerini Rehmanın evine elçi göndermek üçün deriden- qabıqdan çıxıb onları razı salmağa çalışan, lakin buna heç bir şekilde müveffeq ola bilmeyen Pünhan bu axşam evde bu qerarından valideynlerine söz açmaq fikrinde idi. Lakin o, eve gelib çıxanda atasını evde görmedi. Anası salonda bacısı Lemanla birlikde idi. Pünhan meyus ve kederli halda keçib divanda eyleşdi. Necibe xanım

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 16 >>