Anamın yalnız bir gözü var idi. Ona nifret ederdim. Çünki onun bu görkemi meni utandırardı. Ailemizi keçindirmek üçün mektebde süpürgeçi işleyirdi. İlk mektebe getdiyim gün anam mene xoş gördük demek üçün yanıma gelmişdi. Utandığımdan yerin dibine girdim. Bunu nece ede bilerdi? Ona nifretle baxdım ve oradan qaçdım. Ertesi gün sinifde bir yoldaşım mene “Eeee senin ananın ancaq bir gözü var!” dedi. Utandığımdan yerin dibine girmek istedim. Bundan sonra anamın göz önümden yox olmasını istedim. Ona göre de, o gün onunla qarşılaşınca dedim ki, “meni gülünc veziyyete salmaqdansa ölsen daha yaxşı olmazmı?!!!” Anam bu sözüme qarşılıq vermedi. Dediklerim üzerinde bir saniye bele durub düşünmedim. Çünki çox qızmışdım ona. Onun menim bu davranışıma qarşı olan duyğuları meni maraqlandırmırdı. Onu evde bele görmek istemirdim. Çox çalışdım ve nehayet universitete qebul oldum. Sonra evlendim ve öz evimi aldım. Uşaqlarım oldu ve men heyatımdan razı idim. Bir gün anam meni ziyaret etmek üçün aldığım eve gelmişdi. Bir neçe il idi ki, meni görmemiş ve nevelerini tanımamışdı. Qapıya gelince uşaqlarım ona güldüler. Ona “evime gelib uşaqlarımı nece qorxuda bilerdin? derhal burdan get deye ona bağırdım. Buna qarşılıq olaraq anam sessizce “bağışlayın, düzgün adrese gelmemişem” dedi ve gözden yox oldu. Bir gün mezunlar toplantısı üçün universitetden mektub aldım. Mezunlar toplantısından sonra sırf narahat olduğum üçün önce anamla qaldığım eve getdim. Qonşularım, anamın öldüyünü söylediler. Heç üzülmemişdim. Mene verilsin deye anamın yazdığı bir mektubu mene verdiler. Anam bele yazmışdı:
“En sevimli oğlum, her zaman seni düşünürem. Size gelib uşaqlarını qorxutduğum üçün üzgünem. Mezunlar gününe geleceksen deye çox sevinmişdim. Amma seni görmek üçün yataqdan qalxa bileceyimi bilmirem. Seni böyüderken sene uzun süren utancaqlıq menbeyi olduğum üçün üzgünem. Bilirsen... Sen hele uşaq iken qeza keçirmişdin ve gözünü itirmişdin. Ana olaraq senin tek bir gözle böyümene döze bilmezdim. Buna

[1] 2 >>