zorla mene sahib olmaq isteyen, namusumu korlamağa çalışan ve sabah bunu başqa, saf, pak qızlara qarşı töreden eclafa teşekkürmü etmeliydim? Elbette ki, yox! Namusumu qorumalıydım ve qorudum. Amma bunu bilen varmı? Kim bilecek, kim mene haqq verecek, kim meni qoruyacaq? Medelerini görmemiş kimi kağız parçaları ile doldurub, “özlerinin de qızları var”-amma bunu düşünmeyen, mene pozğun, leyaqetsiz qadın damğası vuran, daş ürekli zalımlarmı? Ordakı yalançı şahidlerden deyil, menim şahidim. Bir tek Allah bilir olan her şeyi.
Dilimiz dönüb-dolaşıb hele zemane korlanıb deyirik, daha demirik ki, insanlar korlanıb ve öz murdar ürekleri ile korlayırlar etrafı. Nece de, vefasızdır beslediklerin, ay dünya, nece de pozublar seni! Nece de, korlayıblar bu insanlar bu fağır zemaneni. Hakimin mene hökm oxuduğu hemen o an, üreyim delice çırpınırdı. Gözlerim heç ne görmür, qulaqlarım heç ne eşitmirdi. Birce onu bilirdim ki, namusumla, arımla, eyilmez qametimle, güclü qadınlığımla men fexr edirem. Beli, düz 10 il, 10 böyük il aldılar ömrümden. Ve men o an anladım ki, bu heyatda ne qeder ağadır, ne qeder doğrudur yalan.

<< 1 [2]