ki, inek yox olmadı; o, sadece tövlede gizlendi. Çünki tövleden ele bir qorxunc böyürtü geldi ki, bunu tesvir etmek çetin idi; sanki kimse arfanın, yaxud da liranın[2] simlerini qopardırdı. Missis Heyt derhal bu tükürpedici sese teref yeridi; sanki bununla demek isteyirdi ki, men kişi ve qatırların düşmen dünyasına qarşı hemreylik nümayiş etdirirem. Qadın ve qatır düz tövlenin içine götürülmüşdüler. Missis Heyt kömür dolu vedreni elinde yelledib qatıra çırpmaq isteyirdi. Elbette, bütün bunlar bir göz qırpımında baş verdi ve görünür, qatır qeti döyüşe girmekden vaz keçdi. Het qarı yene qışqırdı:
- Bax, odur! Ona bax!
Qatır qefleten qarıya sarı döndü, düz onun üstüne cumdu. Lakin bu peç borusutek ucaboy qarı qatırı el çantasıyla vurdu ve qatır onun yanından ötüb qacdı. Heyvan evin o biri tinine burulub sessizce dumanda gözden itdi.
Missis Heyt eyni çeviklikle, lakin telesmeden vedreni zirzeminin gireceyindeki pillekenin üstüne qoydu. Sonra qadınlar birlikde evin tinini buruldular; hemin anda bu ecayib heyvan evin altından tezece çıxan ağ toyuqlara ve hirslenmiş xoruza hücum edirdi. Qatırın bele bir hengame çıxartması ani olaraq esl konserti xatırlatdı; bu cehennem bedheybeti yeniden cehenneme qayıtdı, duman içinde iz qoymadan itdi; ele bil buludlar arasında görünen qanadlı xırda mexluqları da özüyle apardı, tutqun ve kimsesiz bir boşluqda dumanda eriyib getdi.
- Ordadı, evin qabağında!- qarı qışqırdı.
- İt uşaqları!- Missis Heyt sert donquldandı.
Qadın qatırları söymürdü, heç onların sahibi ile de işi yox idi. Bu söyüşlerin onillik bir tarixi vardı ve bunu bütün şeher bilirdi.
Günlerin birinde, aprel seherinde Mister Heytden qalma şeyleri ayırıb yerbeyer edirdiler; demiryol körpüsünden bir qeder uzaqda qatarların xurd-xeşil elediyi qatırlardan bir qeder aralıda qetteze kendir qalmışdı. Kendirler şeherin kenarına uzanan ve burada dalana direnen demiryolu xettinin üstüne tullanmışdı; hemin erazide de Heytgilin evinin coğrafi taleyi hell
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç