Enrike lap divarın dibinde yerleşen ketan örtüklü çarpayıya uzandı. Hele qulağı eşikdeydi. Qefesde qaratoyuq cikkildeyib tullanmağa başladı; Enrike bir anlıq quşa baxdı, sonra durub astaca qefesin qapağını açdı. Qaratoyuq başını qefesin qapağından çıxartdı, evvel sinesini qabağa verdi, sonra da dimdiyini qaldırdı.
- Qorxma,- deye Enrike pıçıldadı.- Tele-zad yoxdu...
Enrike elini qefesin içine saldı, quş künce qısıldı.
- Axmaq,- Enrike elini qefesden çıxartdı. – Özün bil; qefesin ağzı açıqdı...
Enrike ketan çarpayının üstünde üzüqoylu uzanmışdı, qollarını çenesinin altında qatdamış veziyyetde qulaq asırdı. O, qaratoyuğun pırıldayıb qefesden uçduğunu eşitdi; quş defne ağacının budağına qondu, oxumağa başladı. “Gerek ele quşu boş hesab edilen bu evde saxlayaydım?! Bax ele bu cür axmaqlıqlar ucbatından bedbextlikler baş verir. Heç kimde günah yoxdu, ele menim özümdedi günah!”. Enrike düşündü.
Evden bir qeder aralıda mehelle uşaqları beysbol oynayırdılar. Hava serinleşdi. Enrike qoburu açdı, ağır tapançasını götürüb ehmalca yanına qoydu. Sonra yuxuya getdi.
Enrike ayılanda artıq qaranlıq düşmüşdü; küçenin tininden qalın yarpaqlar arasından fenerin işığı geldi. Enrike qalxıb xelvetce fasada girdi; qaranlıqda divara söykenib heyete boylandı. Heyet qapısının o terefinde, tindeki ağacın altında üstünde qısa düz zolaqları olan yastı tepeli şlyapalı bir adam durmuşdu. Enrike onun pencek ve şalvarına baxmadı, lakin bu adamın zenci olması apaydın görünürdü. Enrike celd arxa divara teref keçdi, orada qaranlıq idi; yalnız mehelledeki iki qonşu menzilden işıq gelirdi. Burda ne qeder adam desen gizlene bilerdi. Enrike bunu bilirdi; o, heç ne eşide bilmirdi. Bir ev o yanda radionun berkden sesi gelirdi.
Birden uğultulu sirena sesi eşidildi. Enrikenin bütün canını gizilti ve teşviş hissi bürüdü. Sonra sifeti alışdı, bedenine bir istilik geldi ve derhal ötüb keçdi; sirena radiodan gelirdi; radioda reklam verilirdi. Diktor dinleyicileri inandırmağa çalışırdı:
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç