şey çıxsın.”
Eger düşünmek üçün yene vaxtı qalsaydı, o biri tinde maşınların olmadığı qenaetine gelerdi. Lakin orda da maşın vardı ve oranı da projektor tutmuşdu. Projektorun uzun topası mendeceri işıqlatdı, sonra Mariyanın gizlendiyi kolluqlara sarı tuşlandı. İşıqları söndürülmüş maşından pulemyotçular projektorun topası boyu gülle yağışı tökdüler.
Ağacın altında, işıqları söndürülmüş maşının yanında projektorla birlikde zenci durmuşdu. Onun başında şlyapa ve yun gödekçe vardı. Köyneyinin altında görünen boyunbağısından amulet[2] asmışdı. O, dinmezce projektorçunun işini müşahide edirdi.
Projektor Mariyanın yere serildiyi ve başını torpağa qoyduğu bütün mendeceri elek-velek eledi. Mariya ateş sesleri eşidenden beri hereketsiz qalmışdı. O, yere toxunan sinesinde üreyinin tappıltısını eşidirdi.
- Onu görürsen?- maşından kimse soruşdu.
- Otluğu temizlemek lazımdır, - leytenant dedi. – Hola!-deye o, ağacın altında durmuş zencini çağırdı.- Eve qaç, onlara de ki, bura gelsinler, özü de mendecerden keçib gelsinler. Qoy oranı yaxşıca yoxlasınlar. Sen eminsen ki, iki nefer idiler?
- Beli... iki nefer idiler...- deye zenci arxayınlıqla cavab verdi. – Biri artıq hazırdı...
- Qaç...
- Baş üste, cenab leytenant!
Şlyapasından ikielli tutan zenci mendecerin qırağıyla eve sarı qaçmağa başladı, pencerelerden artıq işıq gelirdi. Mariya mendecerde ellerini peyserinde qatdayıb uzanmışdı.
- Mene burdan çıxmağa kömek ele,- deye qız otlara üzünü tutub pıçıldadı. Sonra birden zarıyaraq tekrar etdi:
- Visente, mene kömek ele! Felipe, mene kömek ele! Çuço, Arturo, sen de, Enrike, mene kömek edin!
Mariya ne vaxtsa dua oxumuşdu. Lakin o vaxtlar artıq ötüb keçmişdi ve indi, bu anlarda ona arxa-dayaq lazım idi.
- Meni tutsalar, mene kömek edin ki, susum,- deye qız ağzını otluğa basdı. – Enrike, mene kömek ele ki, susum. Visente, axıra kimi susmaqda mene kömek ele!
Qız eşidirdi ki, arxadan gelirler; ele bil dovşan qovurdular. Onlar geniş dairede
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç