”Hevis diş fırçasını alın! En yaxşısı, en evezedilmezi, en temizi!”. Enrike gülümsedi. Axı indi kiminse gelen vaxtıydı.
Sirena sesi yene geldi; bunun ardınca körpenin ağlamaq sesi eşidildi. Aparıcı inadla deyirdi ki, körpeleri yalnız “Malta-Malta” uşaq sıyığı ile sakitleşdirmek olar. Daha sonra efirden avtomobil siqnalının sesi eşidildi ve bunun ardınca sürücünün sesi geldi: “ Mene etil qazolini “Yaşıl xaç” lazımdır. Dişlerini ne ağardırsan?! “Yaşıl xaç” lazımdı mene; yüksek tezyiqli, keyfiyyetli ve serfeli”.
Enrike bu reklamları ezberden bilirdi. Müharibede olduğu on beş ay erzinde bu reklam metnleri heç deyişmemişdi; yeqin eyni valları fırladırdılar. Lakin bele sirenalar her defe onun canına velvele salırdı. Ele bil ov iti bildirçin iyine reaksiya verirdi.
Evveller onda bele şeyler olmurdu. O, özünü zeif hiss edende tehlükeden canı gizildeyer, qızdırmaya tutulardı. Qabağa getmek üçün addım atmaq istese de ayaqları sözüne baxmırdı. İndi ise bele deyil. Elbette, o, ne lazımdırsa ede bilerdi. Sadece bu sirena sesi onu bir qeder titretdi, vessalam. Bele hallar en cesur adamlarda da olur. Tehlükeye qarşı Enrikenin yegane reaksiyası bu cür oldu. Hele bir üstelik onu ter basdı ve ona ele geldi ki, bu, yalnız xeberdarlıq elametidir.
Enrike ayaqüstece ağac altında oturan hesir şlyapalı adamı izleyirdi, birden dehlizin döşemesine daş düşdü. Enrike daşı aramağa çalışdı, lakin tapa bilmedi. O, eyilib çarpayının altına baxdı, orda da görmedi. Ayağa durmamış daşın biri de gelib düşdü düz döşemenin üstüne. Daş diyirlenib künce yuvarlandı. Enrike onu götürdü. Bu, xırda, hamar bir daş idi; o, daşı cibine qoydu, eve girdi, sonra arxa qapıya düşdü. Sağ elinde tapança ehmalca qapı çerçivesine söykendi.
- Qelebe!- deye bu sözü astadan, az qala qezeble dedi. Sonra yalın ayaqlarıyla arxa qapının o biri küncüne yeridi.
- Yalnız layiq olan adamlar üçün,- deye qapının o biri üzünden kimse ona cavab verdi.
Bu, qadın sesiydi;cavab da derhal ve anlaşılmaz şekilde
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç