arasında, qızmar istide, Tereulun şaxtalı qışında onun esger dostlarının nece helak olduqlarını görmemişdi. Enrike başa düşdü ki, Mariya onu qınayır: o, sağ qalmışdı, Visente ise ölmüşdü. Enrike incidi; o, şüurunun lap derin qatlarında hardasa ilişib qalmış menalı ve derin bir küskünlükle dedi:
- Burda quş vardı, Qaratoyuq qefesdeydi...
- He...
- Men onu buraxdım.
- Sen nece de xeyirxahsan!-qız istehza ile dedi.- Düzü, bilmirdim ki, esgerler bu qeder sentimentaldır!
- Men yaxşı esgerem.
- İnanıram. Sen ele yaxşı esger kimi de danışırsan. Bes menim qardaşım nece esger idi?
- Çox gözel! O, menden daha çox şen idi. Men şen deyilem. Bu da menim bir nöqsanımdır.
- O, şen idimi?
- Hemişe... Biz onu çox qiymetlendirirdik.
- Bes sen?
- Yox. Men her şeyi çox vaxt ciddi qebul edirem. Bu da, dediyim kimi nöqsandır.
- Özünü tenqid etmeyin olsa da, lap kitabdakı kimi danışırsan.
- Daha yaxşısı bu olardı ki, şen olum. Amma bunu heç cür öyrene bilmirem.
- Amma şen olanları öldürdüler.
- Yox, - Enrike dedi,- Bazilio ehvallı adamdı.
- Nolsun, onu da öldürerler...
- Mariya! Bu nedir? Sen meğlub kimi danışırsan.
- Sense kitab dilinde! Mene toxunma! Senin daş üreyin var, men sene nifret edirem!
Enrike yene özünü incik kimi hiss etdi. O, özünü daşürekli hesab edirdi ve düşünürdü ki, onun qelbine fiziki ağrıdan başqa heç ne tesir ede bilmez. Enrike çarpayıda eyleşib azca belini eydi. Dedi:
- Sviterimi çıxart!
- Ne üçün?
Enrike sviterini sinesine qeder qaldırdı ve küreyini qıza göstermek üçün çevrildi.
- Bax, Mariya! Kitabda bele şeyi görmezsen!
- Baxmayacam! Baxmaq da istemirem!
- Elini ver mene.
Enrike yarası üzerinde qızın barmaqlarının gezdiyini hiss etdi. Bu yaranın izi ile hetta beysboll topu bele keçe bilerdi; onun belinde dehşetli bir yarıq vardı. Cerrah bu yaranı temizleyerken onun elcekli eli küreyinin bir terefinden o biri terefine qeder getmişdi. Qızın barmaqlarını hiss etdikce Enrikenin içi
<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 14 >>
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç