itdi, cüme axşamı yox idi, onun yerine ne ise qismen duyulan, helmeşik, qeyri-müeyyen bir şey vardı ki, gerek onu ellerinle aralayıb, cüme gününü göreydin. Qadınlar ve kişiler arasındakı ferq de itib yoxa çıxdı. Atam, analığım, fehleler şişib-şişib tuluğa dönmüşdüler, özü de ele bil, yerimirdiler, bataqlıqda yırğalanırdılar.
Atam dedi:
- Men qayıdanacan yerinden terpenme, gelib her şeyi danışaram.
O, yanımda durub danışsa da, sesi ele bil, çox uzaqlardan gelirdi, sesin özünde de aydınlıq yox idi, sanki bu sesi qulağımla deyil, toxunub-deymekle qavrayırdım, çünki bütün duyğular yoxa çıxmışdı, yalnız toxunduğuna inana bilerdin.
Lakin atam qayıtmadı, o, vaxtın içinde itib, yoxa çıxdı. Gece düşende, analığımı çağırıb, xahiş eledim ki, meni yataq otağına aparsın. Geceni yaxşı yatdım. Ertesi gün her şey olduğu kimi qalmışdı; rengsiz, heraretsiz. Yuxudan oyanan kimi, qalxıb çarpayıda oturdum, yerimdece donub qaldım: ele bil, ne ise mene şüurumun hansı bir hissesininse hele oyaranadığını deyirdi.
Qefilden men yağışın elinden baş götürüb qaçan qatarın uzun ve kederli fitini eşitdim. Düşündüm ki, yeqin hardasa yağış kesib. Arxamda kimse fikrimi oxuyurmuş kimi:
-Hardasa...-dedi.
Diksindim: «Kimdi bu?»
Dönüb arxaya baxanda, analığımı gördüm. O, sümükleri çıxmış eli ile divarın o tayını gösterirdi.
-Eşitdin? - deye soruşdum.
O, cavab verdi ki, beli, eşidib, görünür, hardasa yağış kesib, demiryol xettini temir edibler. Sonra seher yemeyi olan mecmeyini mene uzatdı. Yemekden sarımsaq ve inek yağının iyi gelirdi. Şorba idi. Özümü itirerek soruşdum ki, saat neçedi. Analığım sakit, yorğun bir sesle, -üçün yarısı olar, - dedi. İndice qatar keçdi, yağışa baxmayaraq, yubanmır.
Men teeccüblendim:
-Nece üçün yarısı olar?
Yeni men bu qeder yatmışam?
Analığım dedi:
Sen lap az yatmısan, indi saat ancaq üç olar.
-Beyem, bu gün cüme deyil?
Analığım sakit, çox sakit bir sesle:
-Bu gün cüme axşamıdı, qızım, - dedi.
- Vur - tut cüme
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç