axşamıdı.
Bu yanyuxulu veziyyetde ne qeder qaldığımı bilmirem, çünki bütün duyğular korlaşmışdı, heç ne hiss elemirdim, yalnız haçandan-haçana qonşu otaqdan ses eşitdim:
-Çarpayını öz yerine qaytara bilersen.
Sesden yorğunluq yağsa da, bu, xeste deyil, sağalmaqda olan adamın sesi idi. Sonra men neyinse kerpic döşemenin üzerile sürüldüyünü eşitdim. Bütün bedenim yay kimi gerilmişdi, yalnız bir müddetden sonra çarpayıda uzanmış olduğumu başa düşdüm. Yavaş-yavaş özüme gelirdim: evvel sonsuz boşluğu, sonra evin titrek ve çılğın sükutunu, etrafımdakı bütün eşyaların hedsiz donuqluğunu hiss etdim. «Olmüşem", - deye düşünürdüm, ilahi, men ölmüşem! Yatağımdan sıçrayaraq qışqırdım:
-Ata, Ata!
Yanımdan Martintn laqeyd sesi geldi:
-Seni eşiden olmay acaq
- evde heç kes yoxdu, hamı çıxıb gedib.
Yalnız bundan sonra yağışın artıq kesdiyini,etrafa derin ve esrarengiz sükut çökdüyünü başa düşdüm. Eyvandan ayaq tappıltısı geldi, heyat dolu ses eşidildi. Serin meh astaca qapını iteledi, qıfılı cırmaqladı, sonra berk bir şey şappıltıyla hovuzun içine düşdü, görünür, yetişmiş meyve idi. Hava da ne ise qaranlıqda durub gülümseyen canlının varlığından xeber verirdi.
Men bir-birine qarışmış günlerin, saatların içinde azaraq düşünürdüm: «İlahi, eger indi meni öten bazar günü ibadetine çağırsaydılar, zerre qeder teeccüblenmezdim».
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç