Çox çevir! O biri yelkenleri de qaldır, açıq denize çıx! Sahilden aralanmalı!
İslanmış matroslar gelirler. Matroslar. İşimiz bitdi! Dua eleyin! Mehv oluruq!
Prospero.
İndi vaxtı çatıbdır. Qulaq as mene, qızım. Hemin bu mağarada biz mesken salan zaman Senin olardı vur-tut üç yaşın, olsa-olsa. Ondan qabaq olanlar, keçenler yeqin ki, heç Yadına da gelmeyir, ele deyilmi, qızım?
M i r a n d a. Yox, yox, gelir yadıma!
Prospero.
Gelir? Ne gelir, söyle.
Evler, ya da adamlar? Yadında qalan nedir?
Miranda.
Yadıma gelir tutqun, çox dumanlı, qaranlıq, Sanki bir yuxu kimi, körpe çağlarım menim. Mene ele gelir ki, harda ise, haçansa Beş, ya altı xidmetçi meni besleyirdiler.
Prospero.
Beş-altımı? Daha çox. Birce bu hekk olunubdur Demeli yaddaşına. Zamanın girdabında Ayrı bir şey görünürsen? Bu adadan qabaqkı Heyatımız düşmürmü heç bir tike yadına? Bes heç xatırlamırsan - niye, hansı sebebden Burdayıq bu gün biz?
Miranda. Heç ne düşmür yadıma!
Prospero.
On ikice il qabaq senin atan da, qızım, Hersoq idi Milanda, qüdretli, şanlı hersoq.
Miranda. Ne dedin? Demeli, sen menim atam deyilsen?
Prospero.
Melake idi anan, paklıq timsalı idi: Arvadım idi menim. Elbette ki, atanam. Milanın hersoqu da men idim, men, Miranda Ve yegane veresem sen idin bu dünyada.
Miranda.
Yareb, bes ne mekr ile qovulmuşuq buraya? Ya belke bele deyil - burada olmağımız Xoşbextlikdir, eksine?!
Prospero.
İkisi de var, qızım!
Mekr ile qovulmuşuq, amma ki, xoşbextlikden
Düşmüşük bu adaya.
Miranda.
Ah, ata, çox üzüldüm, bağışla ki, men senin Köhne yaralarını dövr etdirdim yeniden. Menden çox uzaqsa da bütün bu facieler, Yeqin senin qelbini indiyecen sızladır. Sözüne davam ele.
Prospero.
Menim kiçik qardaşım, Emin senin, Antonio... Ah, Miranda, bunu bil, Bezen doğma qardaş da satqındır adama. Düşmenin olur. Onu senden başqa dünyada Hamıdan çox severdim. Dövletimin de ona Tapşırmışdım her işin. İdare eleyirdi. O zaman bizim dövlet
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç