ki, meni didik-didik eleyeceksen, birce sağ tikem de qalmayacaq. Ancaq bele olmadı, nece deyerler, sen saydığını say, gör felek ne sayır, bundan da beter oldu. Bununla bele, senden bir xahişim var: unutma ki, seni heç vaxt heç nede günahlandırmıram. Mene elemeli olduğun qeder tesir edibsen, ancaq ele bilme ki, acıqla bu tesirden kenara çıxmamışam.
Men qorxaq uşaq idim, hem de bütün başqa uşaqlar kimi inadkar... Düzdür, anam meni bir az erköyün böyüdürdü, ancaq inanmıram ki, ele çetin uşaq olmuşam. İnanmıram ki, birce xoş sözle, adice bir nevazişle, üzüme xoş baxmaqla mene istediyini eletdirmek mümkünsüz olaydı. Sen, eslinde, merhemetli, yumşaq adamsan (indi deyeceyim bunu heç de inkar etmir, çünki burda men yalnız senin uşağa tesirinden danışıram), ancaq bütün uşaqların hamısında o qeder sebr, cesaret olmur ki, oturub hemin merhemeti gözlesin. Sen uşaqla yalnız öz tebietine uyğun reftar ede bilersen: zorla, çığır - bağırla, hövselesiz... Ve hemin vaxt bu üsul sene yaxşı görünürdü, çünki meni güclü, qorxmaz bir oğlan kimi terbiye etmek isteyirdin.
Elbette, menim lap uşaqlıq çağlarımda istifade etdiyin terbiye üsullarını olduğu kimi tesvir ede bilmerem, ancaq sonrakı illerde gördüklerime, elece de Feliksle[6] reftarına esaslanıb onları tesevvürüme getirirem. Bu anda ilk nezere çarpan senin o vaxt indikine nisbeten daha genc, qıvraq, coşqun, qayğısız olmağındır ve onda bütün varlığınla öz alverine bağlanmışdın, seni günde bir defe gücle göre bilirdim, ona göre de mene tesirin daha çox olurdu, çünki hemin tesir adete çevrilmirdi.
Ancaq o ilk illerden birce hadiseni xatırlayıram. Belke senin de yadında qalmış olar... Bir gece tez-tez ulamağa başladım ki, su isteyirem. Ancaq susadığıma göre yox, hem sizi esebileşdirmek, hem de kiminlese danışmaq üçün bele eleyirdim. Bir-iki defe berk hedelesen de, xeyri olmadı ve onda gelib meni yorğan-döşekden zorla qaldırdın, eyvana çıxarıb qapını bağladın, bir neçe deqiqe gece köyneyinde bayırda saxladın. İndi demek
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç