layiqince ezişdireydi. Onu bir anlığa süzür, sonra elini uzadaraq arakesmeni gösterir, tezeden işe başlayır. Gözlemek olardı ki, tecrübeçi öz rehberinin bu xeyixahlığını başa düşecek, iş yerine telesecek. Ancaq yox, telesmir, ayaqlarını oynadır, gah barmaqlarının ucuna qalxır, gah da dabanlarını cütleyir. Yoxsa rehberini ele salır? Yox, bu da deyil. Yene de qorxu qarışıq özündenrazılıq elametidir, adamın el-qolunu bağlayır, heç ne eleye bilmirsen. Buna başqa ne ad qoymaq olar ki, özü de bu gün adeti xilafına işe gec gelib, xeyli gözleyenden sonra – defterçeleri yoxlamağa hevesi yoxdur – indi oraları süpüren sefeh xidetçinin süpürgesinden qalxan toz-torpağın arasından küçe ile arxayın-arxayın gelen tecrübeçileri görür. Gol-boyun gelirler, deyesen vacib söhbetleri var ve melum meseledir ki, danışdıqlarının işle nese bir emmalı bağlılığı var. Şüşe qapıya yaxınlaşdıca addımlarını daha da yavaşıdırlar . Biri nehayet elini desteye uzadır, ancaq onu burmur, belece dayanıb söhbet edirler, gülüşürler.
- Cenablar üçün qapını açsan! – deye Blumfeld elini yellederek xidmetçiye qışqırır.
Ancaq tecrübeçiler içeri girende, Blumfeld onlara baş qoşmaq istemir, salamlarını almayıb yazı stolunun arxasına keçir. Hesablamağa başlayır, herden de başını qaldırıb tecrübeçilerin ne işle meşğul olduqlarını bilmek isteyir. Deyesen, biri çox yorğundur, gözlerini ovuşdurur. Gödekçesini asanda, fürsetden istifade edib divara söykenir, bir az orda dayanır. Küçede şux görünürdü, ancaq işe başlayacağı anda yoruldu! O biri tecrübeçi, eksine, işlemek hevesindedir. Amma bu heves başqa işedir. Meselen, çoxdan arzulayır ki, buraları süpürsün. Ancaq bu ele işdir ki, onun icazesi yoxdur, süpürmek xidmetçinin işidir. Eslinde, Blumfeld tecrübeçinin buraları süpürmesinin eleyhine deyil, qoy süpürsün, her halda xidmetçiden pis süpürmez, ancaq süpürmek isteyirse, xidmetçi bu işe başlamamışdan evvel gelmelidir, daha fabrikin işini görmeli olduğu halda, vaxtını buna serf elememelidir.
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç