Eger bu balaca oğlanın ağlı bele şeyleri kesmirse, onda heç olmasa, gözleri yaxşı görmeyen, Ottomarın başqa bir şöbeye deyil, mehz Blumfeldin şöbesine tehkim etdiyi, yalnız Allahın ve bir de sahibkarın merhemeti sayesinde hele de yaşayan bu qoca xidmetçi insaflı olmalı, süpürgeni birce anlığa ona vermeli idi, elinden heç ne gelmeyen oğlan da o deqiqe hevesden düşerdi, kişinin dalınca düşüb yalvarardı ki, özü süpürsün. Ancaq deyesen xidmetçi bu işde özünün daha çox mesuliyyet sahibi olduğunu hiss edir, oğlan ona yaxınlaşmaq isteyende, titreyen elleri ile süpürgeden daha berk yapışır, işi dayandırır ki, bütün diqqetini cemleyib süpürgeni elinde saxlaya bilsin. Tecrübeçi özünü guya neyise hesablayan kimi gösteren Blumfeldin qorxusundan süpürgeni dili ile istemir, eslinde istemeyin xeyri de yoxdur, çünki ona neyise başa salmaq üçün bağırmaq lazımdır. Belelikle tecrübeçi evvelce xidmetçinin penceyinin golunu dartışdırır. Elbette, xidmetçi söhbetin neden getdiyini bilir, qorxu içinde tecrübeçiye baxır, başını bulayır ve süpürgeni özüne bir az da yaxın tutur, sanki bağrına basır. Tecrübeçi elini geri çekerek xahişe keçir. Düzdür, bilir ki, xahişle bir şey alınmayacaq, sadece olaraq, mezelenir. Diger tecrübeçi bu olayı sakit bir gülüşle izleyir ve ona ele gelir ki, inanılası olmasa da, Blumfeld heç ne eşitmir. Xahişin xidmetçiye zerre qeder de tesiri olmur, geri dönür ki, arxayınca işini görsün. Ancaq tecrübeçi sanki onun barmaqlarının ucunda fırlanıb yene de qarşısında peyda olur, ellerini bir-birine sürterek yalvarıcı nezerlerle üzüne baxır, indi de bu terefden xahişe başlayır. Xidtmeçinin o teref-bu terefe dönmesi, tecrübeçinin de sanki onun barmaqları ucunda fırlanması defelerle tekrar olunur. Axırda xidmetçi yolunun her terefden bağlandığını hiss edir ve başa düşür ki, sehv eleyib: bir az sadelövh olsaydı bilerdi ki, özü oğlandan tez yorulacaq. Ona göre de başqa yerde kömek axtarır, barmağı ile oğlanı hedeleyir, Blumfeldi gösterir: yeni el çekmese, ona
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç