şikayet edecek. Tecrübeçi başa düşür ki, eger süpürgeni ele keçirmek isteyirse, telesmelidir ve heyasızcasına ondan yapışır. O biri tecrübeçiden qopan qeyri-ixtiyari qışqırtı indi ne etmek lazım olduğundan xeber verir. Düzdür, xidmetçi bu defe bir addım geri çekilmekle süpürgeni xilas edir, ancaq tecrübeçi el çekmir, ağzını geniş açaraq gözleri parıldaya-parıldaya ireli atılır, xidmetçi qaçmaq isteyir, ancaq ayaqları titreyir, terpene bilmir, tecrübeçi süpürgeden yapışır, ala bilmese de, onu xidmetçinin elinden yere salır. Deyesen, o heç tecrübeçiye de qismet olmur, çünki süpürge yere düşen kimi üçü de donub qalır – tecrübeçiler de, xidmetçi de. Axı Blumfeld indi her şeyi bilecek! Doğrudan da Blumfeld başını qaldırıb öz balaca penceresinden baxır, sanki bütün bunlardan yenice xeber tutur, her üçünü ciddi, sınayıcı nezerlerle birce-birce süzür, döşemeye düşmüş süpürge de gözünden qaçmır. Sanki sükut çox çekir, sanki tecrübeçi özünün süpürmek hevesini boğa bilmir, ehtiyatla aşağı eyilir, ele bil yerdeki süpürge yox, heyvandır, onu götürür, döşemeye çekir, ancaq Blumfeld ayağa durub arakesmeye teref gelende, qorxusundan yere tullayır.
- İkiniz de iş başına! Avaralandığınız besdir! – deye qışqıran Blumfeld tecrübeçilere pultu gösterir. Oğlanlar itaetkarlıqla iş yerlerine teref gedirler, ancaq Blumfeldin qarşısından keçende, utanıb-qızarmaq, başlarını aşağı salıb getmek evezine, dönub onun gözünün içine baxırlar, sanki bununla döyülmekden qorunurlar. Ancaq öz tecrübelerinden bilmeli idiler ki, Blumfeld heç vaxt heç kese el qaldırmır. Axı onlar çox qorxaqdırlar ve ağına-bozuna baxmadan hemişe gerçek ve ya onlara gerçek kimi görünen hüquqlarını müdafie etmeye çalışırlar...
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç