Men evimize qayıtdım, heyetden keçib etrafıma baxdım. Atamın köhne heyetidir. Ortada bir gölmeçe var. Köhne, yararsız hala düşmüş aletler üst-üste qalanıb, eyvana çıxan pillelerin yolunu kesib. Sürahinin üstünde oturmuş pişik pusquda dayanıb. Külek ne vaxtsa payanın ucuna bağlanmış cırıq yaylığı yellendirir. Bu da evimiz! Meni kim qarşılayacaq? Metbexin qapısı arxasında gözleyen kimdir? Bacadan tüstü çıxır, yegin axşam yemeyine qehve hazırlayırlar. Nese bir doğmalıq hiss olunur? Adam özünü evde hiss eleye bilir? Bilmirem... Heç inanmıram... Düzdür, ata evidir, ancaq burda her şey bir-birine yaddır, ele dayanıblar ki, deyersen here öz işi ile meşğuldur. Bezilerini unutmuşam, bezilerini de heç tanımıram. Onlar üçün men kimem ki?! Lap atamın – o qoca kendlinin oğlu olmağımın da onlar üçün heç bir menası yoxdur. Ve metbexin qapısını döymeye cesaret etmirem, uzaqda dayanıb metbexi dinşeyirem. Ele uzaqdan dinşeyirem ki, heç kes qapını qefilden açıb menim dinşediyimi hiss eleye bilmez. Ve çox uzaqda dayanıb dinşediyim üçün de heç ne eşide bilmirem, qulağıma yalanız saatın zeif çıqqıltısı qelir, belke bu da ele uşaq vaxtından qulağımda qalıb... Metbexde ne baş verirse, orda oturanların menden gizletdikleleri sirr kimi qalır. Adam qapının ağzında ne qeder çox tereddüd edirse, o qeder de yadlaşır. Kaş indi kimse qapını açıb menden nese soruşaydı! Bes onda ele men özüm de o sirrini gizledenlerden biri olmazdımmı?!
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç