Men qulluqçuyam, ancaq iş tapa bilmirem. Bir az qorxağam, ireli soxulmağı bacarmıram. İreli soxulmaq bir yana, başqaları ile bir sırada da dayana bilmirem, ancaq bu menim işsiz qalmağımın yalnız birce sebebidir ve belke de bunun, ümumiyyetle, işsizliyime heç bir qarışacağı yoxdur, ancaq esas mesele odur ki, meni heç yere çağırmırlar, halbuki başqaları çağırılıb, özü de onlar menden çox müraciet etmeyibler ve ya özleri çağırılmaq istemeyibler, men ise çağrılmağı, en azı herden, lap çox istemişem.
Ona göre de qulluqçuların otağında uzanıram, tavandakı tirlere baxıram, yuxuya gedirem, ayılıram, tezeden bir de yatıram. Bezen de yaxınlıqdakı meyxanaya gedirem, ancaq verdikleri pive yaman turş olur. Herden esebileşib onu yere tökürem, ancaq sonra da tezesini alıb içirem. Orda oturmaqdan xoşum gelir, çünki onun balaca, bağlı penceresinden evimizin pencerelerine baxdığımı heç kes görmür. Orda da çox şey görünmür, mene ele gelir, bu küçeye baxan yalnız dehlizlerin pencereleridir. Özü de bu dehlizler ağaların qaldığı otaqların dehlizleri deyil. Ancaq ola bilsin ki, sehv edirem, bunu bir defe kimse demişdi, özü de men şoruşmamışdım, özü demişdi, evin ümumi görnüşü de bunu sübut edirdi. Pencereler nadir hallarda açılırdı, açan da qulluqçu olurdu, ona söykenib bir az küçeye tamaşa edirdi. Demeli, ele dehlizdir ki, onun küçeye baxdığını heç kes görmür. Yeri gelmişken, yuxarıda işleyen qulluqçuları tanımıram, onlar men qalan otaqda yatmırlar.
Bir defe meyxanaya gelende gördüm ki, yerimde ayrı bir müşteri oturub. Qorxumdan kim olduğuna baxmadım, ele qapıdanca geri dönüb qayıtmaq istedim. Ancaq meni yanına çağırdı ve bele melum oldu ki, o da qulluqçudur, hardasa görmüşdüm, sadece olaraq, söhbetimiz olmamışdı.
- Niye qaçırsan? Gel otur, iç, pulunu özüm verecem.
Belelikle, onun yanında oturdum. Bir neçe sual verdi, ancaq cavab ala bilmedi, çünki ne soruşduğunu başa düşmedim,ona göre de dedim:
- Yeqin indi meni devet etdiyine peşman oldun. Ele ise,
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç