hemcinsi ola-ola, belke de heç birine qan qohumluğu çatmayan bir heyvanın esl istniktidir ve bizim yanımızda tapdığı doğmalıq onun üçün müqeddesdir.
Bezen meni imsileyende, ayaqlarıma sarılaraq menden ayrılmaq istemeyende, gülmeyim tutur. Hem quzu hem pişik olması ona bes elemir, az qala, it de olmaq isteyir. Bir defe nese işlerim düz getirmirdi – bele şey hamının başına gele biler – çıxış yolu tapa bilmirdim , ona göre de her şeyin başını buraxmaq isteyirdim ve ele bu barede düşüne-düşüne, heyvan da qucağımda, hörme yellencekde oturmuşdum. Tesadüfen aşağı baxanda gördüm ki, uzun saqqalından yaş süzülür. Göresen menim göz yaşlarım idi, yoxsa onun? Doğrudanmı sinesinde quzu üreyi gezdiren bu pişik hem de insanlar kimi şöhretperest idi? Düzdür, mene atamdan çox şey qalmayıb, ancaq bu mirasa söz ola bilmez!
Keçirdiyi heyecan hissleri de iki cürdür ve biri digerine benzemir : hem pişik kimi heyecanlanır, hem de quzu kimi... Buna göre de derisi ona darlıq edir. Herden böyrümdeki kreslonun üstüne tullanır, qabaq ayaqlarını çiynime qoyur, burnunu qulağıma söykeyir, sanki nese deyir ve sonra da, sözün esil menasında, eyilerek üzüme baxır, ele bil dediklerinin tesirini yoxlayır. Xoşuna gelmek üçün özümü ele gösterirem ki, guya nese başa düşmüşem ve başımı terpedirem. O deqiqe de yere tullanır, atılıb-düşmeye başlayır.
Belke de bir qessab bıçağı onun eziyyetine son qoya biler, ancaq mene miras qaldığı üçün buna yol vermerem. Qoy gözlesin, nefesi ne vaxt öz-özüne dayanar, onda da xilas olar...Bezen özü de insanlara xas olan ağıllı baxışlarını mene dikir ve demek isteyir ki, ağlın ne deyirse, onu da ele...
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç