Belke de ele adamlar var ki, mene yazığı gelir, ancaq özüm bunu hiss elemirem. Balaca mağazam menim üçün o qeder qayğılar yaradır ki, izleri alnımda ve gicgahlarımda görünür, ancaq geleceyi de heç ne ved etmir, çinki çox balacadır.

Gerek bir neçe saat evvel her şeyi deqiqleşdirem, sehv elememek üçün xidmetçiye hamısını döne-döne tekrar eletdirem, bu fesilde gelen feslin debini nezere alam, özü de tanış-bilişlerimin deyil, lap ucqar kendlerde yaşayanların zövqünü esas götürem.

Bütün pullarım tanımadığım adamlardadır, ne işle meşğul olduqlarını, elece de sabah hansı tehlükelerle üzleşeceklerini bilmirem ki, lazım gelende kömek edim. Belke de bedxerc olublar, meyxanada qonaqlıq vermeye başlayıblar, bezileri de qonaqlığın qurtarmasını gözleyirler ki, Amerikaya qaçsınlar.

Nehayet iş gününün sonunda mağazanı bağlayıram, bir anlığa sevinirem ki, mağazanın sonu-sonucu görünmeyen qayğılarından canım qurtardı, ancaq ele hemin anda da seher-seher keçirmiş olduğum heyecan hissi meni geriye qayıdan dalğa kimi tezeden öz qoynuna alır, sengimeden özü ile harasa aparır.

Lakin bu ovqatımdan istifade ede bilmirem, eve telesirem, çünki ellerim de, üz-gözüm de çirklenib, terleyib, penceyimi toz basıb, leke-leke olub, mağazada qoyduğum papaq da hele başımdadır, taxta qutuların üstündeki mismarların deşik-deşik elediyi başmaqlar da ayağımda... Sanki dalğaların qoynunda irelileyirem, ellerimi bir-birine sürte-sürte ovuşdururam, qarşıma çıxan uşaqların başlarını sığallayıram.

Amma yolum qısadır, o deqiqe eve çatıram, liftin qapısını açıb içeri girirem.

Görürem ki, indi birden-bire tek qalmışam. Piyada qalxmalı olanlar ise bir az yorulurlar, tövşüye-tövşüye gözleyirler ki, kimse gelib qapını açsın. Ele buna göre de sebrsiz olmağa, hirslenmeye behane tapa bilirler. Nehayet, içeri keçib papaqlarını asırlar ve dehlizde bir neçe şüşeli qapının yanından keçenden sonra otaqlarına çatırlar, yalnız bundan sonra tek qalırlar.

[1] 2 >>