Mense ele lifte minen kimi tek qalıram ve dizi üste çökerek deyirmi güzgüye baxıram. Lift herekete gelende deyirem: “Sakit olun, geri çekilin! Ağacların kölgesini, qırçınlı perdelerin arxasını, kümbezli çardaqları isteyirsiniz?”

Dişlerimi qıcaya-qıcaya danışıram ve hemin anda pillekenlerin sürahisi südreng şüşelerden iti axan çay kimi görünür.

“Uçun gedin! Qoy sizi menim göre bilmediyim qanadlarınız istediyiniz yerlere - uzaq-uzaq kendlere, ya da Parise aparsın!

Ancaq bunula beraber , pencereden gördüklerinizden de lezzet alın: her üç küçeden axışan, bir-birine yol vermeyen, sonra da bir-birine qarışan nümayişçilerden, onların son cergeleri keçenden sonra meydanın boş qalmasından... Onlara yaylıq yelledin, dehşete gelin, kövrelin, ordan keçen gözel xanımın şenine terif deyin...

Çayın üstündeki taxta körpüden keçin, orda çimen uşaqlara salam verin, uzaqlardakı kreyserdeki minlerle matrosun “Urra!” qışqırtısına teeccüblenin...

O yoldan keçen kişinin ardınca düşün, darvazaya geden ara yola sıxışdırıb ciblerini kesin, sonra da elinizi cibinize qoyub, onun da eli cibinde, keder içinde yan küçeye nece burulduğuna baxın.

Küçelere sepelenmiş yorğa atlı polisler atlarının qantarğasını çekirler, sizi geri sıxışdırırlar. Onlara fikir vermeyin, bilirem ki, boş küçelerde gezmekden bezecekler. Bax, cüt-cüt gedirler, döngelerden yavaş keçirler, meydana çatanda ise sanki uçurlar...”

Artıq çatmışam. Düşüb lifti aşağı gönderirem, sonra qapının zengini basıram, qulluqçu qız gelib açır ve onunla salamlaşıram...

<< 1 [2]