mehz bu yollarla gelir. Hemin yolları çöl siçanları çekib. Men de böyük ustalıqla onları öz yuvamla birleşdirmişem. Onlar mene uzaqdan iyi duymaq üçün şerait yaradırlar ve belelikle de meni qoruyurlar. Hem de bu yollarla yanıma çoxlu xırda heşarat gelir ve men de yuvamdan çıxmadan onları ovlayıb yeyirem, bu da mene yaşamağa bes edir. Elbette, bele şeraite söz ola bilmez!
Ancaq yuvamın en üstün ceheti onun sakitliyidir. Eslinde, bu sakitliyin özü de aldadıcıdır. Qefleten pozula biler ve her şey de qurtarıb geder. Lakin bu sakitlik helelik var. Saatlarla hemin dar yollarda sürünürem, xırda bir heşaratın xışıltısından başqa ses-semir eşidilmir ve hemin deqiqe de onu dişlerimin arasına alıb “sakitleşdirirem”. Ya da haradansa torpaq tökülür ve mene deyir ki, oraya el gezdirmek lazımdır. Yoxsa sakitlikdir. Meşenin havası içeri dolur, hem isti olur, hem de serin. Bezen ele dehlizdece uzanıram, lezzetle o teref-bu terefe çevrilirem. Qocalığın seni haqladığı bir vaxtda bele bir yuvanın olması, payız girende daldalanmağa yer tapmaq çox gözeldir. Her yüz metrden bir delizleri genişlendirerek balaca, deyirmi meydançalar düzeltmişem ve istediyim kimi yumrulanıb özümü qızdıra, yata bilerem. Orda şirin yuxu tapıram, çünki rahatam, heç bir isteyim qalmayıb, meqsedime de çatıb, özüme ev qurmuşam. Bilmirem, ya köhneden qalma adetdir, ya da ele bu evde de tehlükenin çox olmasındandır: tez-tez ayılıram. Tez-tez diksinerek derin yuxudan ayılıram, gece-gündüz burda hökm süren lal sükutu dinşeyirem, dinşeyirem... ve sakitleşerek gülümseyirem, gerginleşmiş ezelelerim boşalır, evvelkinden de derin yuxuya gedirem. Evsiz-eşiksiz galan, yollarda, meşelerde gezen, en yaxşı halda yarpaqların altında, ya da yoldaşlarının arasında sığınacaq tapan, yerin-göyün qezebine düçar olan zavallı sergerdanlar! Men ise burda, tehlükesiz bir meydançada – belesi yuvamda elliden çoxdur - uzanıram, gah mürgü döyürem, gah derin yuxuya gedirem, saatlar belece keçib gedir ve hemin saatları da özüm
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç