Menim heyatda hele arzularım var, bele tez ölmek istemirem.
– Çox gözel, Ejeni, bu da bir tesellidir.
– Ancaq eleleri var ki, heç neyi yoxdur. İstemirler de olsun…
– Bu, size aiddir, Ravik, – Veber güldü. – Yaxşısı budur, tez aradan çıxaq. Seherler Ejeni çox acıqlı olur. Onsuz da burada bizlik iş qalmadı.
Ravik dönüb heyatda arzuları olan tibb bacısına nezer saldı. Qız da çekinmeden onun gözlerinin içine baxdı. Gözlerindeki nikelli eynek Ejenin ifadesiz üzüne nese bir sertlik verirdi. O da Ravik kimi bir adam idi, ancaq nedense ona yovuşa bilmirdi.
Ravik:
– Bağışlayın, – dedi, – siz haqlısınız.
Dümağ stolun üstüne uzadılan şey bir az da bundan qabaq özünde ümid işartısı, dözüm yaşadan titrek bir heyat parçası idi. İndi ise cansız meyit olmuşdu ve ömründe heç vaxt sehv addım atmadığı ile öyünen Ejeni adlı avtomat insan onun üstüne ağ melefe çekib apardı. «Beleleri hemişe her şeye dözürler, – Ravik üreyinden keçirdi. – Güneşin bu daşüreklilerden xoşu gelmir, ona göre de onları unudur ve axır neticede, beleleri çox yaşayır».
Veber dillendi.
– Helelik, Ejeni, bu gün doyunca yatın.
– Heleleik, doktor Veber. Teşekkür edirem, cenab doktor.
– Helelik. – Bunu da Ravik dedi. – Bayaqkı söyüşe göre de bağışlayın.
– Sabaha qeder. – Ejeni çox soyuq terzde cavab verdi. Veber üz-gözünü turşutdu:
– Yaman tündmecaz qızdır.
Bayırda tutqun bir seher açılırdı. Küçeden zibildaşıyan maşınların tırıltısı eşidilirdi. Veber yaxalığını qaldırdı:
– Çox pis havadır. Sizi aparım, Ravik?
– Xeyr, teşekkür edirem. Piyada gedeceyem.
– Bele havada? Apara bilerem. Heç bir tin de deyil.
Ravik başını yırğaladı:
– Teşekkür edirem, Veber.
Veber onu sınayıcı nezerlerle süzdü:
– Qeribedir, – dedi, – bıçağınızın altından kimse sağ çıxmayanda hele de heyecanlanırsız. On beş ildir adam yarırsınız, bele şeyleri çox görmüsünüz.
– Beli, çox görmüşem. Amma yene heyecanlanıram.
Kök, boy-buxunlu Veber onunla üzbeüz dayanmışdı. Kopuş yanaqları Normandiya alması kimi qıpqırmızı idi. Yağış

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 402 >>