qutusuna ve üstünde madamın adı yazılmış minalı lövheye baxdı. Bu qapıdan ne qeder derd-elem, qorxu keçmişdi. Sebebi de cavan-cavan qızları hekim evezine bu cür küpegirenlere ürcah eleyen bir para menasız qanunlar idi. Eslinde, bu qanunlar birce uşağa da heyat bexş elememişdi. Onu istemeyen onsuz da bir yol tapırdı, ister qanuni olsun, isterse de qeyri-qanuni... Ferqi birce onda idi ki, her il minlerle qadın şikest olurdu... Qapı tezeden açıldı.
– Polisdensiniz? – bayaqkı üzütüklü kişi soruşdu.
– Polisden gelmiş olsaydım, qapıda qalmazdım.
– İçeri keçin.
Kişi Raviki qaranlıq dehlizden keçirib, mebelle dolu bir otağa getirdi. İçeride, üstüne uzun xovlu mexmer çekilmiş divan, qızılı haşiyeli stullar, süni Hebeşistan xalçası, qoz ağacından düzeldilmiş dekorativ şkaflar var idi ve divarlardan Nuh eyyamından qalma döyme şekiller asılmışdı. Pencerenin qarşısında, metal dayanacağın üstündeki qefesde bülbül oturmuşdu. Boş yerlerin hamısına çini qablar, fiqurlar düzülmüşdü.
Madam Buşe geldi. Hedden ziyade kök idi ve yerle sürünen çirkli kimono geymişdi. Lap dive oxşayırdı. Oyur-oyur oynayan gözlerini çıxmaq şertile, üzü hamar, yaraşıqlı idi.
– Ne buyurursunuz, müsyö? – deye o, işgüzar görkem aldı.
Ravik ayağa durdu.
– Lüsyen Martineye göre gelmişem. Onun uşağını xaric elemisiniz.
– Ağlınıza geleni danışmayın! – Buşe heç halını da pozmadı. – Ele adam tanımıram. Bir de ki men uşaq xariç elemirem. Ya sehv salmısınız, ya da aldadıblar.
Özünü ele gösterdi ki, guya söhbet qurtardı ve getmek isteyir. Ancaq getmedi. Ravik de yerinden terpenmedi. Nese gözleyirdi. Qadın geri döndü:
– Başqa sözünüz yoxdur ki?
– Pis elemisiniz. Qızı qan aparmışdı, az qalmışdı, ölsün. Teşrih elemek lazım geldi. Men eledim.
– Yalandır! – Buşe fısqırdı. – Yalandır! Heyasızların işine bax! Özlerini allah yoluna qoyurlar, sonra da başqalarını qatırlar. Men o heyasıza göstererem. Vekilim özü bu işle meşğul olar. Burada meni hamı tanıyır, vergilerimi vaxtlı-vaxtında verirem. Görerik, bu

<< 1 ... 100 101 [102] 103 104 ... 402 >>