sırtıq... küçe fahişesi...
Ravik heyretle ona tamaşa edirdi. Top kimi partlasa da, üzünün ifadesi heç deyişmedi, ele yaraşıqlı qaldı. Tekce dodaqları büzülür, sözleri de gülle kimi yağdırırdı.
– Qızın telebi böyük deyil, – Ravik onun sözünü kesdi. – Verdiyi pulu geri isteyir.
Buşe güldü.
– Pul? Geri isteyir? Ne vaxt almışam ondan bu pulu? Qebzi var?
– Elbette, yoxdur. Siz qebz vermirsiniz axı...
– Ona göre ki, üzünü görmemişem. Kim inanar ona?
– İnanan tapılar. Şahidleri var... Doktor Veberin xestexanasında teşrih olunub. Müayine her şeyi aydın gösterdi. Protokol tertib olunub.
– İsteyir lap yüz protokol bağlansın! Harda yazılıb ki, men ona el vurmuşam? Xestexanaya, doktor Vebere bax! Adamı lap gülmek tutur. Bele leçer gedib ele debdebeli xestexanaya düşsün! Başqa zarafat tapmadınız?
– Zarafat deyil. Qulaq asın: qız size üç yüz frank verib. Zererin ödenmesi üçün iş qaldıra biler...
Qapı açıldı, qarayanız kişi içeri girdi.
– Ne olub, Edelya?
– Heç ne! Zereri ödeder? Şikayet elese, özünü tutub basacaqlar. Birinci özünü... Mütleq ele olacaq... Çünki uşaq xaric eletdiyini boynuna almış olur... Hele ondan sonra, gerek, sübut elesin ki, men idim. Onu da bacarmayacaq!
Qarayanız kişi nese kekeledi.
– Sakit ol, Roje! –Madam Buşe ona teref döndü. – Sen get.
– Brüne gelib.
– Yaxşı... De ki, gözlesin. Görürsen...
Kişi başını yırğalayıb çıxdı. Onunla beraber içeri dolmuş konyak iyi de çekildi. Ravik burnunu çekdi.
– Lap köhne konyakdır, – dedi, – en azı otuz, qırx ilden qalıb. Günün günorta çağı bele konyak içen xoşbext adamdır.
Madam Buşe bir anlığa karıxıb gözlerini döydü. Sonra dodaqları asta-asta terpendi:
– Eledir... İsteyirsiniz?
– Niye istemirem?
Buşe köklüyüne yaraşmayan bir çeldlikle qapıya yöneldi.
– Roje!
Qarayanız kişi qapıda göründü.
– Deyesen, o gözel konyakdan yene vurmusan. Yalan danışma, iyinden bilirem. Şüşeni getir. Dedim ki, danışma, şüşeni getir!
Roje konyakı getirdi.
– Bir qedeh Brüneye verdim. Mecbur eledi, birini de özüm

<< 1 ... 101 102 [103] 104 105 ... 402 >>