özlerine de, arvadlarına da içkiden, hediyyeden aparasan. Özge hansını deyim, müsyö?! Çox vaxt özüme heç ne qalmır.
– Bunlara etirazım yoxdur.
– Bes neye var?
– Lüsyenin başına gelene.
– Hekimlerin elinden xata çıxmır?
–Tesadüfi hallarda...
– Müsyö! – Buşe dikeldi. – Men insaflı adamam. Gelene bu terefini de başa salıram. Ancaq heç biri qayıtmır. Yalvarıb-yaxarırlar, ağlayıb-sıtqayırlar, bilmirler neylesinler. Elemeyende de, gedib özlerini öldürürler. Burada ne oyunlar qalıb, çıxarmasınlar?! Ayaqlarıma döşenib yalvarıblar. O küncdeki balaca, pardaqları tökülmüş şkafı görürsünüz? Varlı-hallı bir qadın eleyib. Bilmeyib neylesin, özünü ona çırpıb. İndi metbexdeki on kirvenge gavalı cemini o gönderib. İsteyirsiniz, gösterim. Pulunu vermişdi, bunu da ele-bele, minnetdarlıq elameti kimi gönderib. Size bir şeyi de deyim, müsyö, – Buşe sesini bir az da ucaltdı – isteyirsiniz mene lap fırıldaqçı deyin, ancaq başqalarının gözünde men xeyirxah adamam, lap melakeyem...
O durdu, eynindeki kimono yellendi. Qefesdeki bülbül bunu gözleyirmiş kimi oxumağa başladı. Ravik de qalxdı. Bu cür sehneleri çox görmüşdü. Ancaq onu da bilirdi ki, Buşe heqiqeti deyir.
– Çox gözel, – dedi, – men gedirem. Ancaq Lüsyen üçün xeyirxah adam deyilsiniz.
– Kaş onu bura gelende göreydiniz! İndi ne isteyir? Sağalıb, uşağı da yoxdur... İstediyi bu deyildi? Hele xestexanaya da pul vermeyecek...
– Daha uşağı olmayacaq.
Buşe bir anlığa tutuldu.
– Lap yaxşı...–sonra biganelikle dillendi: – Getsin birini yesin, birini de ite tullasın...
Ravik gördü ki, ondan bir şey çıxmayacaq.
– Helelik, Madam Buşe, – dedi, – sizinle söhbet etmek çox maraqlı idi.
Buşe ona bir az da yaxınlaşdı. Ravik el vermek istemirdi. Buşenin özü de heç o fikirde deyildi. O, sakit, ancaq sirayetedici sesle söze başladı:
– Siz ağıllı adamsınız, müsyö. Tanıdığım hekimlerin çoxundan ağıllısınız. Heyif ki... siz...– dayandı, sınayıcı nezerlerle onu süzdü. – Bezen ele hallar olur ki... bacarıqlı hekim lazım gelir...
Ravik

<< 1 ... 103 104 [105] 106 107 ... 402 >>