sürüne-sürüne evlerine getmemişden qabaq bir az burada uzanırlar.
Qabaq otaqda ucaboy, bığlarının ucu qısa vurulmuş bir kişi oturmuşdu, sifeti zeytun rengine çalırdı. O, diqqetle Ravike baxdı. Roje de onun yanında oturmuşdu ve Raviki görende, qeyri-ixtiyari, stolun üstündeki ikinci konyak şüşesini gizletmek istedi. Sonra irişib, ellerini yanına saldı.
– Xoş getdiniz, doktor, – deye o, saralmış dişlerini gösterdi. Deyesen, qapının ağzında dayanıb qulaq asırmış.
– Salamat qal, Roje.
Ravike ele geldi ki, onunla mehrem adam kimi danışmaq olar. Yarımca saatın içindece o meğlubedilmez qadın, az qala onu kin-küduretli düşmenden şerikine çevirmişdi... Buna göre de Roje ile bele mehrem-mehrem danışanda yüngülleşdi, şahidi olduğu dehşetlerden sonra kişi ona melek sifetinde göründü.
Pillekende iki qızla rastlaşdı. Onlar hansı qapınısa axtarırdılar. Axırda biri özünü toplayıb Ravikden soruşdu:
– Müsyö, madam Buşe burada yaşayır?
Ravik tereddüd eledi. Onlara nese demeyin menası var idimi? Xeyri olmazdı, onsuz da gedecekdiler. Bir de ki kimin üstüne göndere bilerdi?!
– Üçüncü mertebeye qalxın, adı qapıda yazılıb...
Saatın işıldayan siferblatı qaranlıqda, buludların arxasından boylanan güneş kimi zeif işıq saçırdı. Seher saat beş idi. Joan üçde gelmeli idi. Ola bilsin, bundan sonra gelecek... Ya da çox yorğun olub, çıxan kimi qaldığı mehmanxanaya gedib.
Ravik tezeden uzandı ki, yatsın. Ancaq yuxusu gelmirdi. Xeyli belece uzanıb, üzbeüz evin damındakı reklamın tavanda titreyen qırmızımtıl işığına baxdı. Özünde qeribe bir boşluq hiss edirdi ve sebebini de bilmirdi. Ele bil, canındakı istilik damcı-damcı harayasa axıb gedirdi. Ele bil, qanı haradasa dayaq axtarır, tapa bilmir, axır, axır, hansı dumanlı bir boşluğasa tökülürdü. Ellerini başının altında çarpazlayıb, bir az da belece uzandı. İndi bildi ki, kimise, neyise gözleyir. Ve bir de onu bildi ki, Joanı gözleyen tekce ağlı, düşüncesi deyil, elleri de, damarlarından axan qanı da, bütün canına-qanına yayılmış qeribe

<< 1 ... 105 106 [107] 108 109 ... 402 >>