adı olur, biri de mehebbetdir. Gerek, heç kime, heç neye öyreşmeyesen.
Qapını bağlamadı. Joan gelse, onu tapa bilmeyecek... İstese qalsın. İstedi kağız yazıb qoysun. Ancaq ne yalan danışmaq, ne de hara getdiyini bildirmek isteyirdi...

Saat sekkize yaxın qayıtdı. Seherin ayazında hele de fenerler yanan küçelerde gezişmiş, beynindeki duman çekilmiş, yüngülleşmişdi. Ancaq mehmanxanaya çatanda hiss elemişdi ki, esebleri yene yay kimi dartılır.
Joan gelmemişdi. Özünü inandırmağa çalışdı ki, ele bunu da gözleyirmiş. Ancaq otaq evvelkinden de kimsesiz göründü. Yan-yöresine baxıb, ondan bir nişane axtardı, heç ne tapa bilmedi...
Zengi basıb xidmetçi qızı çağırdı. Qız gelende:
– Seher yemeyi getirin, – dedi.
Qız dinmeyib ona baxdı. Ravik de susdu. Soruşmağa da bir şey yox idi.
– Eva, qehve ile köke getirin.
– Baş üste, müsyö Ravik.
Ravik çarpayıya baxdı. Joan gelmiş olsaydı da, bele seliqesiz, ezik-üzük yorğan-döşekde tek yatmazdı. Çox qeribedir: insan bedeninin deydiyi her şey –çarpayı, paltar, hetta vanna otağı da onun henirini görmeyende, tamam ölürmüş! İnsan nefesini, insan heraretini itirende, onlar ne pis olurmuş!
Siqaret yandırdı. Belke, Joan ele bilib ki, onu xeste yanına çağırıblar? Yox, onda, gerek, kağız yazıb qoymuş olaydı. Birden ona ele geldi ki, ağlını itirib. Serbest olmaq isteye-isteye özünü hörmetden salıb. Özünü neyese inandırmağa çalışan on sekkiz yaşlı oğlan uşağı kimi axmaq veziyyete düşüb. Asılılıq bu veziyyetde daha çox idi. Belke de, oturub gözleseydi, bu qeder olmazdı... Qız yemeyi getirdi.
– Yerinizi yığım? – deye soruşdu.
– Niye? Belke, yatası oldum.
– Lap yatası olsanız da... Adam seliqeli yorğan-döşekde daha rahat yatar.–Qız adi nezerlerle ona baxdı.
– Bura gelen olub?
– Bilmirem, men yeddide gelmişem.
– Eva, her seher tanımadığın adamların yerini yığışdırmaq necedir?
– Pis deyil, müsyö Ravik. Cenablar özge heç ne teleb elemeyende, yaxşı olur. Ancaq elesi de var ki, çox şey isteyir. Halbuki, Parisde ne çoxdur ucuz

<< 1 ... 107 108 [109] 110 111 ... 402 >>