islatdığından qara, qısa bığları işıldayırdı. Sekinin kenarında bir «Buik» dayanmışdı ve o da belece işıldayırdı. Veber indi ona minib evine gedecek. Çehrayı rengli evi şeherin kenarında idi. Bu evde onu tertemiz, gözqamaşdıran arvadı, bir cüt tertemiz, gözqamaşdıran balası, tertemiz, gözqamaşdıran bir heyat gözleyirdi. Nefesini içine çekib bıçağı ilk defe ehtiyatla ete vuranda şırımlanan qıpqırmızı qanı, perde kimi qat-qat açılan bedeni görende, ömründe işıq ne olduğunu bilmeyen ezalar bir-bir üze çıxanda, cengellikde ov dalınca düşmüş ovçu kimi axtaranda, zedelenmiş toxumalarda, şişlerde, vezilerde en dehşetli yırtıcıya – ölüme rast gelende keçirdiyin gerginliyi, heyecanı belesine başa salmaq olardımı? Hemin yırtıcı ile döyüşe girirsen, ancaq elinde iti bıçaqdan iyneden, sonsuz inamdan başqa heç ne olmur…Bütün diqqetini cemleşdirib ürekle işlediyin anda qefleten haradansa qorxunc bir kölge sürünüb, qanına işleyir, qehqehe çekerek, «men de varam» deyir, sanki, bıçağı korşaldır, iyne az qalır sına, ellerin ağırlaşır ve o gizli, müemmalı, döyünen heyat birden-bire keyleşmiş ellerinden çıxır, qapqara qorxunc bir dalğa onu qoynuna alıb, uzaqlara aparır, ne qeder çalışırsan, qabağını kese bilmirsen, gedende de dalınca çatmırsan… Ne vaxtsa nefes alan, heyatda öz adı olan bir insan o deqiqe heçe dönür, ölüm perdesi çekilmiş sifetinde eli her yandan üzülmüş zeif bir müqavimet nişanesi donub qalır… Bütün bunların ne demek olduğunu o, haradan biler? Bunları ona başa salmaq olardımı? Axı burada başa salınası ne var idi?
Ravik tezeden siqaret yandırdı:
– İyirmi birce yaşı vardı… – dedi.
Veber yaylığını çıxarıb, bığlarında işıldayan yağış damcılarını sildi:
– Siz çox yaxşı işlediniz, Ravik. Şexsen men bacarmazdım. Kiminse başısoyuqluğu üzünden onu xilas ede bilmediniz… Bu, sizin günahınız deyil. her şeye bele yanaşsaq, axırımız hara gedib çıxar?
– Beli, doğrudan, hara gedib çıxar?!
Veber yaylığı cibine qoydu.
– Siz, gerek, bu qeder görüb-götürenden sonra çox dözümlü

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 402 >>