qorxuram, ele bilirem, dünyanı su basıb, men de Nuhun gemisinde oturmuşam. Dünyada ne var, ne yox, Ravik?
– Teze heç ne yoxdur, Ket. Dünya böyük bir hevesle özünü mehv etmeye hazırlaşır, ancaq boynuna almaq da istemir.
– Müharibe olacaq?
– Müharibenin olacağını hamı bilir. Tekce vaxtı melum deyil. Hamı nese bir möcüze gözleyir. – Ravik gülümsedi. – Men ömrümde İngiltere ve Fransadakı kimi möcüzeye çox ümid besleyen, Almaniyada ise, eksine, buna inanmayan dövlet xadimleri görmemişem.
Qız xeyli susdu.
– Doğrudan, müharibe ola biler?! – deye, nehayet, dillendi.
– Beli, adam heç inanmaq istemir ki, bir gün başlayacaq. Ona göre başlayır ki, adam inanmır, inanmadığı üçün de hazır olmur. Yene ağrıyırsınız, Ket?
– İndi ele dehşetli ağrılar yoxdur, dözmek olur. – O, başının altındakı yastığı düzeltdi. – Men bunlardan gen qaçmaq isteyirem, Ravik.
– Beli... – Ravikin sesinden inamsızlıq duyulurdu. – Kim istemir bunu?
– Buradan çıxan kimi İtaliyaya gedecem. Fezolaya… Orada bağın içinde köhne, sakit bir evim var. Bir az qalmaq isteyirem. Oralar hele serin olar. Solğun benizli payız güneşi, günortalar cenub terefdeki divardan boylanışan kertenkeleler, axşamlar da Florensiya zenglerinin sesi... Geceler ise serv ağaclarının arxasından boylanan ay, ulduzlar... Çoxlu kitab da var.... Bir dene de iri, daşdan hörülmüş soba... Qabağında taxta skamya... Üstünde oturub özünü peçe verirsen. Qabağına çekilmiş demir tora yastı lövheler berkidilib, üstüne bade qoyursan. Qırmızı şerabı bele isidib içirler. Heçce kes de yox... Tekce qocadır, bir de qarısı... Yır-yığış edirler... – Ket Ravike baxdı.
– Gözeldir! – Ravik dillendi. – Sakitlik, ocaq, kitablar, dinclik... Evveller bele şeye meşşanlıq kimi baxırdılar. İndi ise itirilmiş cennet haqqında efsaneye dönüb.
Ket başını terpetdi:
– Orada bir xeyli qalmaq isteyirem. Bir-iki hefte... Belke de, bir-iki ay çekdi, hele bilmirem. Dincelmek isteyirem. Sonra gelib buradan Amerikaya gedeceyem.
Ravik dehlizden axşam yemeyi getiren el

<< 1 ... 110 111 [112] 113 114 ... 402 >>