arabalarının sesini eşitdi.. Qab-qacaq cingildedi.
– Yaxşı, Ket...
– Menim uşağım olacaq, Ravik? – Ket tereddüdle soruşdu.
– Helelik yox... Gerek tamam sağalasınız.
– İndi yox... Sonraları deyirem. Bu teşrihden sonra... heç neyi...
– Xeyr, – Ravik tez dillendi. – Heç neyi kesib götürmemişik. Heçce neyi...
Ket derinden nefes aldı.
– Birce bunu bilmek isteyirdim.
– Ancaq çox çekecek, Ket. Gerek, bütün orqanizm tezelensin.
– Eybi yoxdur, ne qeder çekir, çeksin... – O, saçlarını eli ile geri sığalladı. Barmağındakı üzüyün qaşı parıldadı. – Bele şeyi soruşmağım gülmeli deyilmi? Özü de indi...
– Xeyr, olan şeydir. Lap tez-tez soruşurlar.
– Birden-bire her şeyden bezdim. İsteyirem, qayıdıb, aile quram. Esl aile... Lap qedimlerdeki kimi çoxlu uşağım olsun, sakitce yaşayım, Allaha dua edim, heyatdan zövq alım...
Ravik pencereden baxdı. Qürub eden güneşin qıpqırmızı telleri evlerin damına sepelenmişdi. Reklam işıqları onların içinde itib-batmışdı...
– Meni yaxşı tanıdığınız üçün, yeqin, indi üreyinizde mene gülürsünüz...–Ket bu sözleri onun arxasınca dedi.
– Yox, heç vaxt! Heç vaxt, Ket!
Joan gece saat dördde geldi. Ravik qapının sesine oyandı. Gözlemeyib yatmışdı. Gördü ki, astanada dayanıb, qucağındakı payızgülü destesi qapıya sığmır. Üzünü seçmirdi, tekce kölgesini ve bir de pardaqlanmış gülleri görürdü.
– Bu, nedir? Ele bil, payızgülü meşesidir. Allah, sen saxla, bunları haradan almısan?
Joan gülleri birteher qapıdan keçirib çarpayının üstüne atdı. Onlar nem, soyuq idi, yarpaqlarından torpaq, payız etri gelirdi.
– Bağışlayıblar. Seni tanıyan günden hediyye almağa başlamışam.
– Götür bunları. Hele ölmemişem ki, güle beleyirsen. Özü de payızgülüne... «İnternasional»ın bu köhne, vefalı çarpayısı lap tabuta oxşadı.
– Yox! – Joan tez gülleri yığışdırıb yere atdı. – Ele danışma! Heç vaxt!
Ravik ona baxdı. Nece tanış olduqlarını tamam unutmuşdu.
– Unut getsin, ele-bele dedim.
– Bir de bele danışma! Heç ele zarafat da eleme! Söz ver! – onun dodaqları

<< 1 ... 111 112 [113] 114 115 ... 402 >>