titreyirdi.
– Joan... Doğrudan, o, seni bele qorxudur?
– He... Qorxudan da beterdir... Bilmirem, nedir?!
Ravik durdu.
– Bir de ele zarafat elemerem, – dedi, – razı qaldın?
Joan, Ravikin çiynine söykediyi başını terpetdi.
– Bilmirem nedir... Heç döze bilmirem. Ele bil, qaranlıqdan bir el uzanıb meni özüne teref çekir. Qorxudur... Dehşetli bir qorxudur, hardasa dayanıb meni gözleyir..– Ravike sığındı.–Qoyma gelsin!
Ravik onu bağrına basdı.
– Qorxma, qoymaram.
Joan yene başını terpetdi.
– Senin elindedir...
– He... – Keti xatırlayan Ravikin sesinde qüsse, kinaye var idi. – Bes nece! Her şey menim elimdedir...
Joan onun qolları arasında qımıldandı:
– Dünen gelmişdim...
Ravik heç teeccüblenmedi:
– Gelmişdin?
– He...
Ravik susdu. Her şey birden oldu. Özünü lap uşaq kimi aparmışdı. O «gözleyim, ya yox?!» meselesi neye lazım idi? Ele bil, kiminlese gic-gici bir oyun oynayırsan, o ise bunu istemir.
– Evde yox idin...
– He...
– Bilirem, hara getdiyini soruşmaq lazım deyil.
– He...
Joan onun qolları arasından çıxdı.
– Yuyunmaq isteyirem. – Onun sesi tamam deyişdi.–Buz kimiyem, olar? Bütün mehmanxananı oyatmaram ki?
Ravik gülümsedi:
– Bir iş tutmaq isteyende, qabaqcadan onun neticesini soruşma, yoxsa elemeyeceksen.
Joan onun üzüne baxdı:
– Bele xırda işlerde soruşmaq lazımdır. Böyük işlerde sen deyendir.
– O da düzdür.
Joan vanna otağına keçib suyu açdı. Ravik pencerenin qabağında oturub, bir qutu siqaret çıxardı. Evlerin damı qırmızımtıl işığa boyanmışdı, qar da yağırdı. Küçeden bir taksi keçdi. Döşemeye sepelenmiş payızgülleri işıldayırdı. Divanın üstünde bir qezet var idi, axşam almışdı: Çexoslovakiya serhedlerinde toqquşma... Çinde döyüş... Ultimatum... haradasa çevriliş olub... Qezeti götürüb güllerin arasına soxdu.
Joan qayıtdı. Üz-gözünden buğ qalxırdı ve döşemenin üstünde, güllerin arasındaca onunla yanaşı oturdu.
– Dünen gece hara getmişdin?
Ravik ona siqaret uzatdı.
– Doğrudan bilmek isteyirsen?
– He...
Tereddüd etdi, sonra:
–

<< 1 ... 112 113 [114] 115 116 ... 402 >>