Buradaydım, – dedi, – seni gözleyirdim. Ele bildim, gelmeyeceksen, çıxıb getdim.
Joan dinmedi, siqareti qaranlıqda közerib söndü.
– Vessalam, – Ravik elave etdi.
– İçmeye getmişdin?
– He...
Joan diqqetle onun üzüne baxdı:
– Ravik, doğrudan ele buna göre getmişdin?
– He...
Joan elini onun dizine qoydu. Ravik xalatın üstünden onun elinin heraretini hiss eledi. Bir Joanın herareti idi, bir de xalatın çoxdan tanış olan doğma istisi ve birden Ravike ele geldi ki, onların ikisi de çoxdan birleşib, Joan da ne vaxtsa keçmişlerde onun heyatında olub, indi tezeden qayıdıb...
– Ravik, axı men her axşam gelirdim. Gerek, bileydin ki, dünen de geleceyem. Belke, meni görmek istememisen, ona göre çıxıb getmisen?
– Yox...
– Eger menden xoşun gelmirse, açıq de!
– Ele şey olsa, deyerdim.
– Demek, ele deyil?
– Yox, doğrudan, ele deyil.
– Onda men xoşbextem.
Ravik onun üzüne baxdı:
– Ne dedin?
– Men xoşbextem, – Joan tekrar eledi.
Ravik bir anlığa susdu.
– Ne dediyini bilirsen?
– He...– Bayırdan süzülen tutqun işıq qadının gözlerinde parıldadı.
– Bele şeyleri, harada geldi demezler, Joan.
– Men harada geldi, demirem.
– Bilirsen, o xoşbextlik haradan başlayıb, harada qurtarır?
Ravik ayağı ile payızgüllerini qurdaladı. «Ah, xoşbextlik! – üreyinden keçirdi. – Gencliyin ebedi baharı! Heyatın qızıl herflerle yazılan sehifesi! Ah, xoşbextlik! İlahi, göresen, o xoşbextlik indi haradadır?».
– Seninle başlayıb, seninle de qurtarır, – Joan dillendi. – Bunu bilmeye ne var!
Ravik heç ne demedi. Fikirleşdi ki, göresen, ne deyir...
– Hele bir azdan deyeceksen ki, meni de sevirsen, – xeyli sonra dillendi.
– He, sevirem...
Ravik yerinde qurcalandı.
– Meni hele yaxşı tanımırsan axı...
– Bunun ona ne dexli?
– Çoxdur. Sevmek, kiminlese ömrü başa vurmaq demekdir.
– Ele şeylerden başım çıxmaz. Birce onu bilirem ki, kimdirse, onsuz yaşamaq olmaz.
– Kalvados haradadır?
– Stolun üstünde. Sen durma, özüm getirirem.
Şüşe ile bir qedeh getirib yere, güllerin arasına

<< 1 ... 113 114 [115] 116 117 ... 402 >>