qoydu.
– Bilirem... meni sevmirsen, – dedi.
– Demek, menden çox bilirsen. – Joan sert nezerlerle ona baxdı.
– Seveceksen!
– Yaxşı, gel ele bunun sağlığına içek.
– Dayan! – Joan qedehi doldurub başına çekdi. Sonra ağzınacan süzüb Ravike uzatdı. Ravik onu alıb bir az lengidi. Fikirleşdi ki, bunların heç biri heqiqet deyil, erimekde olan gecenin şirin yuxusudur. Qaranlıqdan gelen sözler nece düz ola biler? Heqiqet üçün parlaq işıq lazımdır.
– Sen bunları bele deqiq haradan bilirsen?
– Seni sevdiyimden...
«Bu sözü lap oyuncağa dönderib,–üreyinden keçirdi–heç derine getmir, ele deyir ki, sanki, elinde boş bir nimçe tutub, içindekinin töküleceyinden qorxmur. Nimçeni, ağlına gelen şeylerle doldurur, adını da mehebbet qoyur. Ne qalıb onun içine doldurmasın? Tenhalıq qorxusu, başqa bir «men»in heyecanları, aşıb-daşan menlik hissi, xeyal fantaziyasının tutqun güzgüsü... Ancaq bunları deqiq bilen varmı? İndice dediyim «kiminlese ömrü başa vurmaq» sözleri dünyanın en sefeh sözleri deyilmi? Çox derine getmemekde, belke, Joan düz eleyir? Men niye qışın bu uzun geçesinde, ikinci müharibenin qapını kesdirdiyini bile-bile burada oturub boşboğaz mekteb müellimleri kimi söz güleşdirirem? Niye gözümü yumub özümü bu heyat girdabına atmaq evezine, müqavimet gösterirem?!»
– Sen niye bele müqavimet gösterirsen? – deye Joan birden soruşdu.
– Ne?
– Niye bele müqavimet gösterirsen? – Joan tekrar eledi.
– Müqavimet göstermirem... Neye müqavimet göstermeliyem ki?
– Bilmirem. Ele bil, üreyinde neyise gizletmisen, heç kimi, heç neyi ora buraxmırsan.
– Yaxın gel... İçmeye bir şey ver...
– Men xoşbextem... İsteyirem sen de xoşbext olasan. Çox xoşbextem. Yatanda da qelbimde sensen, duranda da. Özge heç ne bilmirem. İkimiz haqda düşünende beynim sarı sime dönür. Her yan musiqiye qerq olur. Herden kiminse sesi de eşidilir. Her şey gözüm önünden kino lenti kimi keçib gedir, ancaq musiqi yene qalır. hemişe qalır...
«Bir az bundan qabaq bedbext idin, – Ravik üreyinden keçirdi. – Meni

<< 1 ... 114 115 [116] 117 118 ... 402 >>