de tanımırdın. Yaman tez xoşbext oldun!» Kalvadosu içdi.
– Evveller de tez-tez xoşbext olurdun?
– Hemişe yox...
– Demek, herden olub. Axırıncı defe beynin sarı sime ne vaxt dönüb?
– Niye soruşursan?
– Ele-bele... Nese soruşmaq xatirine...
– Yadımdan çıxıb. Heç xatırlamaq da istemirem. Onda başqa cür idi.
– Dünyada heç ne bir-birine oxşamır.
Joan tebessümle ona baxdı. Sifeti yene işıqlanmışdı, saf idi, heç neyi gizletmirdi, ele bil, leçek açmış gül idi.
– İki il bundan qabaq, – dedi, – Milanda... Ancaq çox çekmedi.
– Tek idin onda?
– Yox, biri vardı. Özü de çox bedbext adam idi... Hem de qısqanc. Meni başa düşmürdü.
– Elbette, başa düşmezdi.
– Sen olsaydın, başa düşerdin. Ele oyunlar çıxarırdı ki! – Joan dikelib divanın üstündeki yastığı götürdü, divanla küreyinin arasına qoydu, geri söykendi. – Ağzına geleni deyirdi. Deyirdi ki, fahişeyem, xeyanetkaram, naşükürem. Ancaq heç biri düz deyildi. Sevdiyim vaxtlarda ona xeyanet etmemişdim. Başa düşmürdü ki, daha sevmirem.
– Adam onu heç vaxt başa düşmür.
– Sen başa düşerdin. Ancaq seni hemişe seveceyem. Sen tamam başqa adamsan. Seninle münasibetimiz de başqadır. Meni öldürmek isteyirdi...– Joan güldü. – Beleleri hemişe öldürmek isteyir. Bir neçe aydan sonra başqası da öldürmek istedi. Ancaq heç birinin eli gelmedi. Sen ise heç vaxt meni öldürmek istemezdin.
– Öldürsem de kalvadosla öldürerem. Şüşeni beri ver. Allaha şükür ki, indi adam kimi danışırıq. Bayaq yaman qorxmuşdum.
– Seni sevdiyim üçün?
– Gel yene başlamayaq. Onda, ele bil, eyninde krinolin, başında da parik, gezmeye çıxırsan. İndi bir yerdeyik, besimizdir! Az çekecek, çox çekecek, bunu da bilen yoxdur. Bir yerdeyik, vessalam! Gurultu neye lazımdır?
– «Az çekecek, çox çekecek» xoşuma gelmir. Yaxşı ki, bunlar elece sözdür. Sen meni atmazsan! Ele bunlar da sözdür. Özün bilirsen...
– Eledir... Heç ele olub ki, sevdiyin adam seni atsın?
– Olub... – Joan onun üzüne baxdı: – İki sevenin biri axırda mütleq atır... Ya sen qabağa düşürsen, ya da

<< 1 ... 115 116 [117] 118 119 ... 402 >>