döşemeye söykeyerek bir az dikeldi, diqqetle Ravike baxdı. Gözleri geniş açılmış, xalatı sürüşüb çiyinlerine düşmüş, saçları geri daranmışdı ve qaranlıqda gözleri işıldayan dişi canavar balasına oxşayırdı.
– Bilirem, üreyinde mene gülürsen... – Joan çox sakit danışırdı. – Bunu bilirem, ancaq vecime almıram. Hiss edirem ki, yaşayıram. Bunu bütün varlığımla duyuram. İndi başqa cür nefes alıram, yuxum da ölüm yuxusu deyil. Barmaqlarım da, ellerim de evvelki kimi bumbuz olmur... İndi menim üçün ferqi yoxdur, ne fikirleşirsen fikirleş, ne deyirsen de! İsteyende uçacağam, isteyende qaçacağam, fikirleşmeden özümü heyat kirdabına atacağam. Men xoşbextem ve bunu deyende, ne qorxuram, ne de çekinirem. İsteyirsen gül, isteyirsen de lağ ele... Ravik bir xeyli dinmedi, sonra:
– Sene lağ elemirem, – dedi, – özüme gülürem, Joan!
Joan ona sığındı.
– Niye? Axı gözlerin bunu demir. Niye eleyirsen?
– Onlar heç nedir. Sadece olaraq, men senin kimi çevik deyilem.
Joan başını buladı:
– Yox, tekce bu deyil. Ele bil, sende nese var, hemişe tenhalıq isteyir. Hiss eleyirem... Aramıza hemişe sedd çekir.
– Bu, sedd deyil, Joan, aramızdakı on beş ilin yaş ferqidir. Hamının heyatı öz evi deyil ki, xetri isteyen mebelle bezesin. Çoxunun ömrü mehmanxanada keçir. İller de onun arxasınca hemin mehmanxanaların qapıları kimi bağlanır. Qalan tekce cüzi qeyret hissidir. Teessüf hissi ise heç vaxt qalmır.
Joan susurdu. Ravik onun qulaq asıb-asmadığını kesdire bilmedi. Pencereden küçeye baxdı ve hiss eledi ki, kalvados yavaş-yavaş beynine işleyir. Üreyinin döyüntüleri kesildi, çaxnaşmış dünyanın top gurultusunu udan zamanın sakit, aramsız döyüntülerine qarışdı. Çöhresi allanmış sirli-soraqlı ay, ele bil, evlerin damına qonmuşdu ve buludlar qoynunda uyuyan mescidin qübbesine oxşayırdı. Sanki, yer üzü qara belendikce, mescid asta-asta göylere qalxırdı...
– Bilirem, – onun dizine söykenmiş Joan elini çenesine dayaq vermişdi, –öz keçmişimi sene danışmaq axmaqlıqdır. İstesem, heç ne demezdim, yalan

<< 1 ... 117 118 [119] 120 121 ... 402 >>